Verbeeldingskracht van het woord

Veel verbeeld ik mij niet. Nooit gedaan en zal ik ook nooit doen. Niet figuurlijk en ook letterlijk niet.

Bijna nooit dacht en denk ik dat ik meer ben dan een ander. Tot een maand of twee geleden.

Aanleiding was de verhuizing van onze afdeling op het werk. We moesten met twintig man elders in het gebouw worden gestald. Dat zou in december in gang gezet worden. Prima gekozen, want dat is de rustige periode zo rond Kerst en Nieuwjaar. Er zouden veel mensen vrij zijn, dus heel veel impact had het zo op het oog niet.

Onze manager moest een briefje opstellen om de rest van de organisatie te verwittigen van onze tijdelijke verplaatsing. Hij is af en toe niet vies van een Engelse term. Soms moet ik even vragen wat het betekent wanneer hij zo’n term gebruikt. Of vragen of het even in het Nederlands mag. Vaker denk ik dat het een modewoord is, dat ik weer eens heb gemist. Dan voel ik me zo’n oen, dat ik helemaal niets vraag en het woord even probeer te googelen. Ook nog een opgave voor mij, want zo goed is mijn Engels dus niet. Maar dat terzijde.

Met betrekking tot de verhuizing had de baas een keurig memo opgesteld. Eén zin intrigeerde mij bijzonder: ‘We zullen met een skeletonteam de komende weken opereren.’ Wauw: Een skeletonteam. Dat was nog eens een goede groep mensen. En daar mocht ik deel van uitmaken. Ik verbeeldde mij gelijk heel wat. Zag me met zo’n legergroene rugzak door onontgonnen gebied trekken. De moeilijkste omstandigheden trotserend en mensen reddend. Ik kende het woord skeleton wel en de betekenis die ik op wikipedia vond, bevestigde mijn vermoeden: Een klein team dat ter plaatse blijft als de anderen al zijn geëvacueerd. Hoeft helemaal niet zo heldhaftig te zijn als in mijn verbeelding, maar dat riep het wel bij mij op. Wie het googelt ziet vooral sportteams die in een klein karretje van de berg afvliegen. Zo’n team zie ik nou weer helemaal niet zitten…

Ondertussen is ons skeletonteam weer zo groot als het was voorafgaande aan de verhuizing en we zitten gezellig met een elftal aan een lange rij bureaus. Dus van het oorspronkelijke idee dat een skeletonteam klein is, is bij ons weinig meer over nu alle vakantie- en feestdagen voorbij zijn. Geen skeleton meer dus.

Maar het gevoel dat de betekenis oproept, heb ik nog steeds. Want we zitten middenin diverse verbouwingen. Nou niet precies op de plek waarheen wij zijn verhuisd, maar boven en onder ons. 

Tussen het geboor en getril door proberen we ons werk te doen. Dat lukt best, maar er worden wel bovenaardse krachten gevraagd.

En dat past echt geweldig goed bij het woord skeleton. Dat ik even deel heb mogen uitmaken van zo’n team, al was ik vooral vrij in de periode dat dat team ‘opereerde’, doet me goed. Slaat natuurlijk helemaal nergens op.

Maar wat een machtig instrument is de taal toch. Want in datzelfde verhuismemo had uiteraard ook kunnen staan, dat we nauwelijks bezet zijn in die periode omdat iedereen vrij is. Maar de beelden die dat oproept, zijn negatief. En halen het dus nevernooitniet bij het woord skeleton. Voor mij nu al het woord van 2016.

Monique Janse