Afscheid

Een nieuwe stem uitbrengen, betekent ook een einde van een oude stem. Gisteren werden de verkiezingen voor de Provinciale Staten gehouden. Wat zal er veranderen? Wie zal er veranderen en hoe zal er veranderd worden? Pas over een paar jaar kunnen we zeggen “ja, dat was een juiste beslissing, toen ik daar in dat stemhokje stond”. De tijd zegt immers alles en het moment bitter weinig. Deze week werd ook afscheid genomen van een vriendin van vroeger. Een vriendin die het leven leidde zoals ze dacht dat ze dat moest leiden. Met ups en downs, met verdriet en blijdschap, met hard werken en hard leren.  Van verliefdheid en gebroken harten. Maar ook worstelingen met familie, relaties en vrienden.

Die vriendin heeft ons plotseling verlaten . Het moment, dit moment, van afscheid is niet te bevatten. Voor hen dichtbij en voor hen van een afstand. Voor mij dichtbij maar ook van een afstand. Want hoezeer het definitieve afscheid ook is, de afstand tussen onze werelden was groot. Onze werelden raakten elkaar nauwelijks meer. Vroeger wel. Terugkijkend zie ik twee maffe meiden, vol vertwijfeling, vol moed en vol verwachtingen. Vol teleurstellingen ook. En dan waren we samen en lachten we om die “stomme jongens” en die “jaloerse meiden”. We  rookten een sigaret en dronken witte wijn. We luisterden naar Alison Moyet (all cried out) en de Simple  Minds (don’t you forget about me). We waren jong, onbezonnen maar ontzettend serieus. Alles werd besproken, elk detail van het leven kwam bij elk slokje wijn voorbij. En toen namen we afscheid. De een ging naar hier en de ander ging naar daar. Jaren later was het contact anders. Het gevoel van close en dichtbij leek ver en weg. De wereld draait door en zo ook het onze.

En dan was daar dat plotselinge nieuws. Het onwerkelijke, definitieve nieuws van haar vertrek. Met een lach en een traan. Nu is het nog even zoeken naar die lach, maar hier zijn tranen gevallen.. daar kan een heel zwembad mee gevuld worden. Ik leef het leven met alle vreemde en bizarre beslommeringen. Ik stem, verander dagelijks en doe vervolgens precies hetzelfde als gisteren. Als iedereen. Eigenlijk nog best knap dat ik mezelf bijzonder vind. Want jazeker mensen, bijzonder ben ik. Kijk je van op he? Dat ik dat zomaar zeg op de radio. Ja doe ik gewoon. Ik ben alleen niet de enige, dat is dan wel weer jammer. Jij bent eigenlijk net zo bijzonder als ik, moet ik toegeven. We tellen allemaal mee. En die stem mochten we gisteren geven. Toen ik jonger was begreep ik al die commotie rondom de verkiezingen niet. Wie zit er nu op mijn stem te wachten? Wat maakt het uit of ik er wel of niet ben? En pas recentelijk begrijp ik werkelijk dat mijn stem er toe doet. Dat ik er toe doe. Dat ik dus heel belangrijk ben in dit land. De mensen in Libië zouden ik weet niet wat willen doen om hun stem te laten horen. Zij doen er ook toe, maar worden niet gehoord. Althans, zo’n dertig jaar niet. Maar dat wordt nu wel even anders. Het volk spreekt en luid ook! Prachtig om te zien en hoopvol voor al die buurlanden.  1 persoon, 1 stem kan alles veranderen, een golf in beweging zetten een kant op stuwen. .Nu moet ik zeggen, dat ik niet die ene persoon ben, maar een ding kan ik wel vertellen… En dat is: vandaag is deze stem in ieder geval gehoord!

Sylvia Doelwijt