Buurtzorg

Er lijkt een einde te komen aan de schaalvergroting in de zorg. Kleinschaligheid en de thuisnabije zorg lijkt steeds meer in zwang te komen, En dat is een goede ontwikkeling. Want hoeveel voordelen hebben de fusies opgeleverd? Hebben de patiënten er profijt van gehad? Het antwoord is nee. De fusies hebben geleid tot bureaucratische, in zich zelf gekeerde, zorgfabrieken. De zorg is onpersoonlijk gemaakt. Zorg wordt uitgedrukt in meetbare producten. Niet de patiënt maar de zorgminuten zijn belangrijk. Indiceren staat voor minimaliseren etc. etc.

Hoe was het vroeger? Niet dat vroeger alles goed was, maar feit is dat de patiënt in de thuissituatie er beter van af was. In de jaren tachtig van de vorige eeuw  bestonden er kruisverenigingen die  wijkverpleegkundigen en wijkziekenverzorgenden in dienst hadden. Zij hadden hun eigen wijk, buurt of dorp. Zij kenden hun patiënten bij naam en toenaam. Maar er is hoop. Sinds de stichting Buurtzorg zijn intrede heeft gedaan in ons land is het oude zorgconcept weer springlevend geworden. De wijkverpleegkundige en wijkziekenverzorgende zijn weer terug en werken in kleine autonome ’buurtzorgteams’. Zorgmedewerkers stappen met bosjes over naar Buurtzorg.

In Hoorn en Alkmaar wordt al op deze manier gewerkt. Het is een kwestie van tijd dat ook in Schagen zo iets komt. Grote thuiszorginstellingen gaan overstag en beginnen experimenten op dit gebied. Toch blijven deze organisaties doormodderen met hun dure gebouwen, hun dure topmanagement en hun ingewikkelde procedures. Dat wordt nooit wat.

Wie het ook niet begrepen heeft is woonzorggroep Samen. In haar jaarplan 2011 wemelt het van de zinnen als het optimaliseren van de interne communicatie, het verder ontwikkelen van de organisatiestructuur en het komen tot een geïntegreerd  kwaliteitssysteem ‘waarvan de persoonlijke interactie met de cliënt de basis vormt’. Samen zit nog steeds vastgeklonken aan het topdown denken.  Het wordt daar ook nooit wat.

Eugeen Hoekstra