Radiocolumn: De begrafenispolis

We leven in een rijke tijd. Niet voor iedereen en zeker niet gelijk verdeeld, maar toch………….In mijn leven, dat nu 65 jaren telt, merk ik dat aan diverse dingen. Ik dacht laats bij een begrafenis aan de gigantische veranderingen die in mijn  leven op dit gebied alleen al zijn veranderd. Mijn eerste herinnering gaat zo’n 62 jaar terug. Mijn opa was overleden en lag bij ons thuis in de voorkamer, die zelfs in onze miniatuurwoning alleen op hoogtijdagen werd gebruikt, dit was er dan blijkbaar eentje.  Ik herinner me dat je opa kon zien door een ruitje in het deksel van de kist. Mannen waren bezig zwarte gordijnen in de kamer te spannen. De rouwkamer bij je thuis dus. Een van de mannen was blijkbaar erg lollig en deed alsof hij mij in de hoek van de kamer achter het gordijn spijkerde en alleen zou achterlaten met de dode man achter glas. Dit is mijn oudste herinnering en u begrijpt waarschijnlijk wel waarom.

In 1971 overleed mijn vader. Thuis opbaren was er niet meer bij. Nee, een echte rouwkamer aan de Middenweg in Den Helder. Ruzie met mijn moeder, die de kist wilde openen omdat de kraag van vaders pyjamajasje scheef zat. Allerlei tantes die zich ermee bemoeiden in het nauwe gangetje, want een ontvangstkamer of aula was er niet. Nu ja, ik verloor het en de kist ging open. Ja, in die tijd ging je nog de kist in in een pyjama. Daarna begraven op het kerkhof op Huisduinen. Een te kleine aula, de kist eerst achter een gordijn. Krakkemikkige geluidsinstallatie, mensen samengeperst of buiten.

Toen moeder in 1993 overleed werd zij opgebaard aan de IJsselmeerstraat te Den Helder. Ruime condeleanceruimte, genoeg ruimte voor koffie en broodjes. Begrafenis nog steeds in het weinig verbeterde hok op Huisduinen.
Bij het overlijden van mijn schoonouders, vlak na elkaar beging van deze eeuw, werd ook de IJsselmaarstraat aangedaan, maar de crematie was in Schagen, beter bekend als Haringhuizen. (dit is volgens mij het enige onderwerp waarbij het trotse Schagen zijn naam door een nabijgelegen dorp ziet gekaapt, tja, de dood is weinig in trek). Maar goed, het werd al een stuk luxer. Ruime wachtkamer (niet altijd ruim genoeg, maar ja uitzonderingen blijven nu eenmaal) Mooie lichte ruimte om afscheid te nemen. Veel betere geluidsinstallatie als in Den Helder (hoewel nog niet echt goed). Fatsoenlijke stoelen en ruime koffiekamers. Je zou zeggen, nu is het toch wel af. Maar nee. Een paar weken terug was ik in Den Helder bij een begrafenis. Mijn vrouw en ik gingen naar de IJsselmeerstraat, daar had een ingrijpende verbouwing plaatsgevonden. Bij de ingang stonden een paar olijfbomen. En geen stekjes hoor, nee, direct uit Spanje ingevlogen mooie grote bomen. Een prachtige wachtkamer, ruim en licht, modern meubilair, kunst aan de wand, grote vazen, schitteren natuursteen. De afscheidsruimte was indrukwekkend, romig witte zacht leren banken, zoals weinigen ze thuis hebben. Goede beenruimte, een schitterende geluidsinstallatie.

Prachtige vermenging van kunst- en daglicht. Koffiekamers, zo prachtig dat ze konden wedijveren met het duurste restaurant. Ja, de dood mag tegenwoordig wat kosten. Namen mijn ouders vroeger nog een begrafenis polis voor mij voor een paar cent per week en was je dan uiteindelijk verzekerd voor 200 gulden, dus zeg maar 90 euro (nu net goed voor een redelijke krans). Nu word ik af en toe rond etenstijd opgebeld.
Bent U J.J. Mastemaker? Die ben ik. Heeft U een begrafenispolis? Ja.Hoeveel. 5000 euro. Even stilte. Sukkel hoor ik denken. U bent Onderverzekerd meneer? Tja, de olijfbomen moeten door IEMAND betaald worden.