Column: Feestje

Op doordeweekse dagen liep ik vaak Schagen in, zin in een een terrasje met me myself and I. Ik ben iemand die nooit zo goed heeft bijgehouden welke dag het is, en het kwam dan ook wel eens voor dat ik de stad in fietste op een vrijdag en allemaal van die halve bekenden zag zitten op een terras, die ik op dinsdag voor mezelf en een verdwaalde winkelaar had.

Dan fietste ik maar door, want ik zag er enorm tegenop om dan gezellig te doen, of me druk te maken over of ik nu wel of niet gedag moest zeggen tegen die meid van mijn oude werk waarvan zij wel mijn naam weet, maar ik die van haar niet. Dat soort vrijdagochtenden waren een complete teleurstelling. Daar ging mijn me-time. 

Daarentegen tijdens avondjes dat je met zoveel bekenden op het terras zat en je een gesprek voerde van vijf tafels groot. voelde ik me helemaal gelukkig. Dan was het tijd voor me, you and everybody. De avondjes uit die eindigden in een laffe after, waar iedereen van hoopte dat het feestje op dezelfde manier door zou gaan, maar het eindigde in bankhangen frikandellen eten, karaoke, piemels tekenen op het gezicht van de k.o.’er of bellen met Astro tv voor wat passend advies voor een zelfverzonnen huwelijkscrisis. 

Het vieren van mijn verjaardag is altijd even verschrikkelijk. Ik kijk er enorm naar uit en bedenk vaak een thema, een outfit uitzoeken doe ik veel te kort van tevoren en de versiering van de feestvloer heb ik mooier in mijn hoofd dan de uitwerking. Dan komen de gasten allemaal te laat en zit ik treurig te wachten met mijn pruik op en mijn zelf gefabriceerde kostuum aan. Het zijn die treurige momenten die een voorbode zijn voor de leukste herinneringen. Wanneer mijn torenhoge verwachtingen zijn gekrompen tot een grote teleurstelling, dat is het moment wanneer er dingen gebeuren die ik nooit had verwacht. Dat is wat feesten is, al je verwachtingen loslaten, het is de manier om in het nu te zijn en niet te verlangen naar straks. 
Ik mis het ook, net als iedereen. Meer wil ik er ook niet over zeggen want soms heb je ergens niets over te zeggen. Dan baal je maar is er gewoon niets aan te doen. Ik wacht met smart op de dagen waar de lege terrassen op mij alleen wachten, ik weer over de Markt paradeer om er na enkele uren al zwenkend naar huis over te strompelen, op bloten zere voeten en met mijn hakken in mijn hand. En ik wacht met smart op die ene sigaret in het jaar die ik rook, om gewoon eens tegendraads te zijn. Nu zijn we nog even niet tegendraads en doen we wat moet, zodat we straks de dag en de nacht weer kunnen vieren.

GAULLI STAM