Column: De kerk en het Coronavirus

Namens de kerken van Schagerbrug en Schagen en binnenkort ook van Callantsoog mag ik u, vanaf vandaag, af en toe iets vertellen.

Mijn naam is Adriaan Rodenburg en met man en pleegzoon woon ik in Haringhuizen.

Geen preken en niet lang en niet om zieltjes te winnen. Maar wel over wat ons bezig houdt in die verschillende kerken? En wat vinden wij van wat er in de maatschappij in de wereld maar ook in Schagen en omgeving gebeurt. Op dit moment alles in het licht van het Coronavirus.

Die kerken van Schagerbrug en Schagen zijn de protestantse kerk in Schagerbrug en in stad Schagen de Doopsgezinde kerk aan de Bokstraat, de katholieke St. Christoforuskerk aan de Molenstraat en de protestantse Grote Kerk op de Markt. En op dit moment sluit de protestantse kerk van Callantsoog zich aan bij de Raad van Kerken Schagen en omstreken.

Vanaf deze plaats wil ik allereerst pastoor Eduard Moltzer beterschap en heel veel sterkte wensen.

Op dit moment worden we geconfronteerd met het Coronavirus, een wereldwijde crisis. Dinsdagavond zag ik op tv een Brabantse zanger met beademingsapparatuur in een ziekenhuisbed. Joël Boreel waarschuwde en waarschuwde en waarschuwde … Dat de doven mogen horen en de blinden mogen zien, hoop ik dan.

Via de nieuwsvoorziening zie je naast al het treurige nieuws ook grootse dingen. Grote en kleine initiatieven. Vanzelfsprekend zijn daar de mensen in de zorg, bij politie en brandweer die ons grote respect verdienen. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden.

Maar ook zien we kinderen die krijttekeningen maken op de stoep vóór verpleeghuis De Magnushof. Groots en ontroerend.

Wat kunnen we zelf doen? In elk geval ons houden aan de dringende adviezen van de overheid. Afstand houden en bij verkoudheid binnen blijven is wel het minste. Er zíjn voor onze omgeving. Familie in verzorgings- of verpleeghuis regelmatig bellen.

In mijn dorp Haringhuizen hebben we samen met Moerbeek een buurtapp. Ik lees dat voor twee echtparen gezorgd wordt en boodschappen worden gedaan. En aan het begin en eind van de Dorpsstraat heeft iemand met verf de cijfers ‘1,5’ op het wegdek aangebracht. Dat we het maar weten.

Als kerken beschikken we over een netwerk van leden en vrijwilligers. Priesters en dominees zijn beschikbaar voor kerkleden en voor iedereen, nadrukkelijk ook niet-kerkelijk, die zich zorgen maakt, voor wie een luisterend oor zoekt. Op websites en in telefoonboeken zijn hun telefoonnummers te vinden.

U krijgt geen preek en ook geen pasklaar antwoord waarom ons dit overkomt. Geen straf van God dus. De Duitse theologe Dorothee Sölle zei ooit dat de enige zin van lijden is, dat je oog krijgt voor het lijden van een ander.

Onze kerkgebouwen zijn gesloten voor reguliere kerkdiensten. Dat doet ons pijn. Hier en daar probeert men toch iets via de media te laten zien. Bijvoorbeeld in de protestantse Grote Kerk op de Markt. Ook zijn de Mariakapellen van de St. Christoforuskerk en de Keins open.

Naast deskundigheid van wetenschap en medische zorg, hebben we behoefte aan bemoediging en troost. 

Muziek geeft troost. Ook religieuze muziek. In deze tijd voor Pasen denk ik aan de aria ‘Erbarme Dich’ uit de Mattheüs Passion. Op NPO Radio 4 regelmatig te horen.

Bemoediging en troost behoren tot de kern van de kerk. Hoe kunnen we ons bestaan leefbaar maken? Daarbij baseren wij ons onder andere op de heilige joodse boeken die wij christenen Bijbel noemen. Die geloofsverhalen inspireren ons. Dat willen wij graag in woorden en daden met u delen.

Adriaan Rodenburg