Column: De 24 jarige Pippi

Als een soort volwassen Pippi Langkaus ga ik door het leven. Op tijd naar bed joe toedeloe, schoonmaken doe je overdag hoezo? In je badkamer heb je tegels inspiratieloos, in de ochtend eet je geen spaghetti…. dat bepaal ik allemaal lekker zelf wel. De hele dag door bepaal ik dingen lekker zelf.

Vanaf hoelang ik sluimer, serie kijk en hoeveel tijd ik aan mijn werk besteed. Ik heb een hekel aan het oordeel van een ander en gedraag me graag tegendraads. 

Zo stond ik een aantal jaar geleden regelmatig om 3 uur snachts te stofzuigen en was mijn badkamer roze met een deur vol rozenblaadjes die ik 1 voor 1 had opgeplakt. Het voelde als een bevrijding om het niet te doen zoals het hoort en per moment te bedenken waar ik zin in had. Maar wanneer je je wekker niet serieus neemt en met regelmaat enkele uren na het eerste geluid uit bed komt ben je niet alleen tegendraads tegenover de wereld, maar tegenover jezelf.

Ik had namelijk bepaald dat ik er op tijd uit moest. Dat ik er niet uitkom omdat ik tot veel te laat YouTube video’s van één of andere hawaaianse dude kijk die vertelt waarom Moistureizer zo belangrijk is in je daytime routine, voelt als een dikke middelvinger naar mezelf. Want daar gaat m’n zoveelste veelbelovende nieuwe dag.

Ik heb er een hekel aan wanneer ik met iemand afspreek en diegene afzegt op het laatste moment, maar met mezelf ga ik niet anders om. Hoevaak ik niet denk ‘we zouden toch nog die belangrijke mail versturen? Je zou toch aan je website beginnen, dat vette idee dat je had zouden we dat vandaag niet uitwerken?’. Alles dat wel gebeurt, gebeurt op het laatste moment zoals columns schrijven voor de radio bijvoorbeeld.

De generatie van mijn ouders is zo strikt en normaal. Als ik naar hun leven kijk, mis ik de spark van spontaniteit en vrijheid en daar ga ik zo hard tegenin dat wat ik wel fijn vind aan hun leven; de routine en het ritme niet kan overnemen. Het enige ritme in mijn leven is dat ik twee keer per dag mijn tandenpoets, daar houdt het dan ook wel een beetje op.

Ik wilde hier iets zeggen over de ene keer dat ik wel routine in mijn leven had maar ik kan het los van mijn basisschoolperiode niet herinneren. Ik- wil- alles maar als ‘alles’ is wat je wilt dan is het moeilijk om door het bos een boom te zien en voor die boom of dat ene wat ik wil een plan te maken.

Vandaag kap ik het bos tot er nog maar één boom staat en voor dat ik daar probeer in te klimmen plant ik het volgende boompje zodat als ik pas weer met beide voeten aan de grond sta een nieuw avontuur begin. Stap voor stap.

GAULLI STAM