Column: Stress

Ik ben niet zo heel erg vies van stress, vaak heb ik het nodig om te presteren. Als er geen cortisol wordt aangemaakt in mijn lichaam word ik vaak een natte dweil die zich overal wel comfortabel voelt. Maar wanneer je een overdosis van dat spul in je bloed hebt, ga ik opeens heel vaak met mijn handen aan mijn haar trekken, wrijf ik in mijn ogen, knijp ik continu mijn ogen samen en wat ook regelmatig gebeurt, is dat ik mijn wenkbrauwen omhoogtrek in een soort verbaasde positie maar dan wel met mijn ogen dicht, terwijl ik interessant ergens aan mijn gezicht friemel of krab. Mijn lichaam krijgt de overdreven behoefte om mij in een soort stressvol kunstwerk te veranderen waar de hele wereld aan kan zien dat ik het echt ongelofelijk zwaar heb.
Op zich lijkt het me wel een relaxed idee om me aan te sluiten bij het boerenprotest, dan ga ik mooi de hele dag op zo’n trekker zitten en wat simpele leuze schreeuwen lijkt me echt heerlijk. Nu ik er zo over na denk weet ik zeker dat ongeveer 25 procent zich zo aansluit, die mensen die werken helemaal niet met trekkers, mest en koeien die werken waarschijnlijk gewoon bij de bank, krijgen dan een onmogelijk uit te voeren taak en dan besluiten ze het boerenprotest opeens super belangrijk te vinden.
Protesteren draait om één ding dat wat je al 100 keer hebt gezegd nog vaker zeggen en harder, omdat je ziet dat er niet naar geluisterd wordt. Waarschijnlijk hebben de mensen op wie je ontzettend boos bent je wel gehoord, maar niet begrepen. En wat ze dan niet begrijpen is de hoeveelheid invloed die hun keuzes op jou hebben dus ook hoeveel stress het je oplevert. Stress draait er op zijn beurt dan weer om dat je de ander en jezelf tevreden houdt. Geloof me ik heb nog nooit stress gevoeld wanneer ik alleen met mezelf bezig ben. Dat is dan ergens wel weer leuk om te weten, als je gestrest bent dat je in ieder geval niet egoïstisch bent. Er komt een punt dat dat ophoudt en dat je loslaat de ander belangrijk te vinden en dan krijg je egoïstische of boze mensen.
Mensen die ‘de ander’ niet loslaten, die komen in een burn-out of zoiets dergelijks terecht. Dus het is ook gezond om op tijd voor jezelf te kiezen en boos te worden. Nu is een staking of protest wel een fijne manier om boos te zijn, maar ik ben gewoon bezig met een groepsopdracht voor een schoolproject. Ik zie het niet helemaal zitten om nu te gaan staken of met een leuzebord naar een groepsoverleg te komen. Plus klaar zijn met de overheid en het beleid is een stuk makkelijker, dan klaar zijn met een project met echte mensen die je kent en waar je aan ziet dat ze ook echt wel hun best doen en met dezelfde overdosis cortisol kampen. De behoefte om dan egoïstisch voor jezelf te kiezen is een stuk minder verleidelijk. Dus beuken we nog twee weken door en gebruiken we de tijdlijn als de toekomstige verlichting.

GAULLI STAM