Column: Wooncompagnie moet beter luisteren

Wooncompagnie heeft een knaller van een winst gemaakt vorig jaar: € 186,4 miljoen. Directeur-voorzitter Stefan van Schaik laat meteen weten dat de winst voor een flink deel komt uit de vastgoedportefeuille: € 166,0 miljoen.

Waardestijging is de oorzaak. Heb je weinig aan, want de winst zit in steen; behalve natuurlijk als je woningen gaat verkopen.

Geen slecht idee als je met de opbrengst nieuwe woningen laat bouwen, bijvoorbeeld voor de senioren onder ons die best willen verhuizen van groot naar klein. Oud voor nieuw zou de stelregel kunnen zijn bij Wooncompagnie. Slopen voor nieuw kan ook. Verleden jaar zeven keer gebeurd. Heel karig allemaal.

Wooncompagnie roept nieuwbouw, nieuwbouw en nog eens nieuwbouw. Dat bevordert de doorstroming. Maar de nieuwbouwcijfers zijn niet om naar huis te schrijven: vorig jaar 105 nieuwe woningen erbij. Hiervan 45 aan de Beethovenlaan in Schagen.

Het gaat nergens over als je dit aantal afzet tegen de omvang van de bestaande woningvoorrang: 13.538 huizen. Logisch dat de wachttijd voor Schagen is toegenomen van 5,1 jaar in 2017 naar 5,8 jaar in 2018.  

Wooncompagnie rapporteert altijd in kwantiteiten, ook in huurklassen, maar niet in kwaliteiten: woongeschiktheid voor bepaalde doelgroepen. Althans in het jaarverslag 2018 wordt hier niets over geschreven.

Hoe groot is onder deze doelgroepen (alleenstaanden, mensen met een beperking, senioren) de woningnood? Ik weet het niet. Het jaarverslag zwijgt hierover.

Jan van Andel, directeur-bestuurder van het Texelse Woontij, kan ik goed volgen als hij zegt dat niet alleen huizen flexibeler moeten worden, ook ons denken en werken moet die richting op. Hij zegt “De woningvraag verandert  bijna met het jaar.

Daarom is voor vastgoed meer flexibiliteit gewenst zodat soepeler kan worden meebewogen met de vraagveranderingen.” Bouw dus woningen die aanpasbaar zijn zonder dat die aanpassing veel geld kost.

Je trouwt, je krijgt kinderen, je wordt ouder, de kinderen gaan de deur uit: wat resteert is een leeg nest. In elke fase van je leven moet je je woning aan kunnen passen zonder veel geld.

We moeten niet flauw zijn door te zeggen dat Van Andel verstrikt is geraakt in een staaltje eiland-denken. Zijn opvatting dat je geen woningen moet bouwen die 50-80 jaar meegaan getuigt van realiteitszin. Slopen en verplaatsen van woningen hoort er net zo goed bij.

Van Schaik zegt een andere zorg te hebben, namelijk dat corporatiewoningen in ons land de weg opgaan van de armzalige council houses die we kennen in het Verenigd Koninkrijk. Helemaal mee eens. Dit staat de opvatting van zijn collega Van Andel echter niet in de weg.

Bij vastgoed denk je gauw aan bouwen voor de eeuwigheid: my house is my Castle. Maar woningen verdienen een andere benadering. Ze zijn niet voor de eeuwigheid maar fit to change. De wereld is constant in verandering. Aantal eenpersoonshuishoudens neemt alleen maar toe.

Wat we nodig hebben zijn maatwoningen. Oftewel huizen op maat die passend zijn (te maken) voor elk huishouden: klein, groot, duur, goedkoop.

Er is een revolutie nodig in corporatieland: kom met nieuwe woningconcepten en laat de woonconsument zeggen welk concept hem of haar aanstaat.  

Eugeen Hoekstra