Column: De teerling is geworpen

De teerling is geworpen

Nu de Uil van Minerva bij het vallen van de avond zijn vleugels spreidt over Nederland, ben ik benieuwd of dat ook lokaal geldt voor bijvoorbeeld de stad Schagen. En hoe zit het daarnaast in het bijzonder met de Mus van McDonald’s, de Spreeuw van Smultaria of de Papegaai van Piet Pann? Je hoeft geen Hegel gelezen te hebben om je dat te kunnen afvragen. Ook niet de Duitse geschiedsfilosoof, cq. raspessimist Oswald Spengler. Om het verbale geklapwiek van de neo-elitaire Forum-uilenbal te kunnen duiden en in zijn historische context te kunnen plaatsen, is het lezen van Erasmus geschrift ‘Lof der Zotheid’ meer op zijn plaats. Maar ja, wie doet dat nog? Want volgens B. kan de benepen bourgeoisie heden ten dage nog geen bellettrie van eloquente literatuur onderscheiden. Hetgeen te wijten is aan de leraren op school, aangezien er een kaalslag gaande is in ons onderwijs. Aldus de uilenbal; voor wat betreft de ‘kaalslag’ dan, de rest van de tekst is van mij.

Juist over kaalslag gesproken. Die vindt letterlijk in het centrum van Schagen plaats. In het Makadocentrum om precies te zijn. Dat zal niemand de laatste jaren ontgaan zijn. Het is daar een neergaande spiraal met trekjes van self-fullfilling prophecy: er gaan winkels dicht of weg, waardoor het er ongezelliger wordt en minder klanten komen, waardoor winkeliers minder omzet draaien en hun zaak sluiten, waardoor het ongezelliger wordt en er minder… Terwijl langs de zijlijn stuurlui-lieden roepen dat een verbouwing en uitbreiding van het hele centrum zinloos is, omdát er zaken sluiten. Die juist sluiten omdat er nog steeds geen zicht is op een komende en revitaliserende verbouwing waardoor nieuwe klanten zullen gaan komen. Het lijkt op trekken aan een dood paard. Of op sisyfus-arbeid. Voor de nieuwsgieringen onder u: het in 1942 verschenen essay van Albert Camus, ‘De mythe van Sisyphus’ schetst een aardig beeld van deze mythologische figuur als zijnde exemplarisch voor de ‘absurde mens’. Leuk om te lezen als die Minerva-uil weer op je kop kakt. En tevens een goede oefening om je wat sleetse middelbareschoolfrans weer op te halen, dit ter voorbereiding op de grote vakantie die dit jaar naar de Dordogne in Frankrijk gaat, in plaats van te vliegen naar de Maladiven omdat je kinderen toch niet weten waar die liggen, door een kaalslag die gaande is in het aardrijkskunde-onderwijs, naar verluidt.

Dus die werkelijke kaalslag – in het Makado doet pijn aan mijn ogen, die wel wat gewend zijn qua lelijk, nu we hier staan temidden van de brokstukken van wat ooit het grootste en mooiste winkelcentrum was dat de wereld ooit heeft gekend. Twee keer ooit in één zin: lelijk Thiery. En wereld moet natuurlijk Schagen zijn, hoe kan ik me zo vergalopperen, qua dood paard?

Met name de noordelijke gang in het centrum, daar waar Gall & Gall zit, zeg maar, die is al jaren een doorn in het oog. Halve plafonds eruit, verschillende soorten houten balken en diverse loshangende verlichtingsarmaturen. Eén grote puinzooi. Ik heb me laten vertellen dat een en ander  een proefopstelling is om de juiste sfeerverlichting voor de toekomst te testen. Maar dat hoeft toch geen drieënhalf jaar te duren? En zet er dan een verduidelijkingsbord bij. Nu lijkt het alsof er een sporenonderzoek wordt gedaan na een bomaanslag. Ik mijd die gang als het even kan en met mij het merendeel van de voormalige winkeliers, die zijn gestopt of hun heil elders in het centrum zoeken, aan de Nieuwstraat EP Berepoot of op de Gedempte Gracht zoals Sportshop Bouwes gaat doen. Maar toch, dat het Makado moet worden gerevitaliseerd middels een ingrijpende innovatieve verbouwing leidt mijns inziens geen twijfel. Want ‘alea iacta est’. Ook deze teerling is geworpen. Het point of no return ligt ver, jaren achter ons.

Wij weten, als Schagenezen weten wij dat je de metafysische grondslagen van het christendom niet hoeft te aanvaarden om toch de wederopstandingsgedachte als leidend motief van het Schager stadshart te kunnen aanvaarden, juist in deze passietijd, waar compassie met andersdenkenden van wezenlijk, van dichotomisch belang is. En waarbij Emanuel Kant ons een waardevoller richtlijn kan reiken dan Georg Hegel en zijn uil.

Ik zou alle Schager vogels, de mus, de spreeuw, de papegaai zoals eerder genoemd, ja alle vogels ook van vreemd pluimage, willen oproepen zich te verenigen en zo eensgezind – volgens de principes der dialectiek  en Kantiaans bekeken vanuit vogelvluchtperspectief –  te zorgen voor een sterk en machtig Schagen, een Marktstad Schagen dat ons allen met trots vervult. Waar we op de terrassen een grachtengordel-wit-wijntje kunnen drinken of een koppie kunnen doen, zonder dat er een uilenbal op onze Schager kop kakt. Eén voor allen, allen voor Schagen zou Alexandre Dumas nu geschreven hebben.

Tjsa, als je aan je boekenkast rammelt, rolt er altijd wel een toespraak uit, of een column in mijn geval. Ik speel helaas geen vleugel. Maar lig ook niet met m’n blote piem op een strand, te wachten op een uil wellicht. Die dan voor werkelijke wijsheid zorgt, nu nog vaak ver te zoeken.

Het ga u…

Marc Moussault