Column Waldervaart: faseren is vaak blameren

De wijk moet op de schop. Nou ja, op de schop? Er is niet zo lang geleden ook een plan geweest voor Waldervaart. Ik spreek over 1995. Ook dit plan wilde de wijk een beetje optillen uit zijn slapend bestaan. Mooie groene wijk zei dat plan met wel met een eenzijdige woningvoorraad, een beetje veel kijkgroen, harde oevers en waterlopen waarmee meer kan worden gedaan.

Het plan voorzag in woningbouw aan de noordelijkste rand van het park, in meer ecologisch groen en minder kijkgroen, in het opknappen van de Menisweg en in meer aandacht voor waterrecreatie bij de Wiel en in het realiseren van kanoroutes door de wijk.

Er werden informatiebijeenkomsten belegd voor de wijkbewoners in het gemeentehuis en uiteindelijk kwam het in de raad. Maar ja, zonder geld doe je weinig. Er werd ook toen gesproken over fasering. De werkelijkheid is temporisering.

Of nog erger. De fasering is afhankelijk van het budget dat elk jaar beschikbaar wordt gesteld bij de gemeentebegroting. Politiek is keuzes maken. Zeker in het geval als het geld schaars is.

Dan zijn er andere prioriteiten en moet de wijk het afleggen tegen andere uitgaven die belangrijker gevonden wordt. Hoe dan ook, van het wijkplan kwam niets terecht. Gaat dit ook gebeuren met het nieuwe plan?

Dit plan staat niet in het uitvoeringsprogramma tot het jaar 2022 van dit college. Zover ik kan nagaan is voor het nieuwe plan geen geld apart gezet. Ook in de lijst reserveringen en voorzieningen kom ik Waldervaart tegen. De fasering lijkt gefinancierd te moeten worden uit de verkoopopbrengsten van bouwgrond voor woningen.

Het plan richt zich op het winkelcentrum, de scholen en de sportzaal.  Een flink deel van het winkelcentrum staat momenteel leeg. Je kunt wel weer wat nieuws bouwen, maar die leegstand los je er niet mee op.

De Vomar verhuist naar de westkant van het winkelcentrum en mag uitbreiden. Dit gaat natuurlijk ten koste van de andere winkels. Klavertje vier, bloemenzaak, snackbar en de kapper leveren vierkante meters is terwijl ze straks misschien meer huur moeten betalen.

Maandagavond kregen in groten getale opgekomen belangstellenden in de school De Tender les van de stedenbouwkundige van Kuipers Compagnon over de functie van grastegels, wadi’s en groene daken. Op papier ziet het plan er goed uit.

Voor de bewoners was dit de laatste mogelijkheid om nog iets te zeggen. En dat gebeurde ook. Grastegels zijn uit den boze voor mensen die slecht ter been zijn, was zo’n opmerking. Ze komen niet overal, klonk het vanaf het spreekgedeelte.  

Er komt een woongebouw van drie of vier lagen. Wordt de icoon, het pareltje, van de wijk klonk de stedenbouwkundige opgewekt,  maar de kritiek was niet mis te verstaan. Gaat ten koste van het woongerief van mensen die hier wonen, riep een mevrouw. Maar ja, het geld is hard nodig. Geen geld geen plan.

Een meneer ziet in het plan een waardevermindering van zijn huis en dreigde het hoog te spelen. Hij werd meteen de zaal uitgebonjourd en buiten het gehoor van het publiek bijgepraat door deskundig personeel.

Geen groene daken, riep een man, daar moeten zonnecollectoren op. Gaat ook gebeuren, stelde iemand van de gemeente hem een beetje gerust. Ik riep ‘ wat doet u aan de sociale veiligheid in het park. Het is er stikdonker.’ Antwoord was: geen verlichting is beleid. Ik kan de lezer meedelen dat dit beleid dateert van de vorige eeuw. En of dit beleid vruchten afwerpt voor flora en fauna is nooit onderzocht. Onbewezen beleid rust op drijfzand.  

Het plan uit de jaren negentig verdween in de onderste lade. Faseren klinkt logisch maar is vaak de doodsteek voor elk plan. Om de vier jaar zijn er verkiezingen en komt er een nieuw gemeentebestuur dat nieuwe prioriteiten stelt. Dit nieuwe plan lijkt meer potentie te hebben, maar de tempo wordt vooral bepaald door de projectontwikkelaar. En dan moet er niet weer een economische crisis langs komen.  

Eugeen Hoekstra