Ben Blonk

Een mastodont in de lokale politiek heeft afscheid genomen na twintig jaar wethouderschap in Zijpe en Schagen. Ben Blonk had zich geruime tijd voor de raadsverkiezingen in maart dit jaar voorgenomen zijn politieke loopbaan te beëindigen. Geen eerste plek meer op de kandidatenlijst. Hij besloot ermee op te houden. Maar na twintig jaar wordt het ook wel welletjes. Sommigen zullen het een prestatie noemen want het wethouderschap is een vak apart met veel bergen en ravijnen, anderen zetten vraagtekens bij zo’n lange periode omdat het gevaar bestaat dat routine de overhand krijgt en je allang weet hoe de hazen lopen in de lokale politiek.

Blonk had echter bij zijn afscheid wel een mooier cadeau verwacht dan de desastreuse verkiezingsuitslag voor de PvdA die twee zetels moest inleveren. Zijn beleid van “niemand tussen wal en schip’ heeft kennelijk weinig indruk gemaakt. Toch was hij wel bereid om voor schrijnende gevallen een uitzondering te maken. Zo heb ik vanuit de ouderenbonden verschillende dossiers onder zijn aandacht gebracht met de vraag of het niet anders kon. Meestal ging het om huishoudelijke hulp die werd stopgezet waardoor voor betreffende mensen naar mijn oordeel een onacceptabele toestand zou ontstaan. Blonk begreep dit en veranderde het besluit voor deze mensen. 

Blonk stelt in zijn afscheidsbrief dat hij geprobeerd heeft de inwoner centraal te stellen en ondanks het feit dat er regels zijn, hij geprobeerd heeft maatwerk te helpen leveren. In de zin komt twee keer het werkwoord proberen voor en dat tekent de situatie van een wethouder. Je neemt besluiten maar je moet je afvragen hoe dit overkomt bij het cement der natie, de bestuurders en vrijwilligers die de sociale verbanden overeind houden in Schagen. Zij kregen te maken met de gevolgen van zijn snoeiharde bezuinigingen in de jaren 2015 en 2016.

Toen stonden die inwoners helemaal niet centraal, wat in het middelpunt stond was de gemeente zelf die te maken kreeg met aanzienlijk minder geld van de rijksoverheid. Hij moest wel snijden, de gemeentebegroting moest sluitend worden gemaakt, maar ook op de manier die hij verkoos? Het radicaal stopzetten van de huishoudelijke hulp heb ik echter nooit begrepen. De PvdA was altijd de partij van het ontzien van ouderen en kwetsbare mensen. Dit heeft met waardigheid te maken. Blonk heeft dit niet waargemaakt. Uiteindelijk ging hij overstag door een uitspraak van de hoogste bestuursrechter in ons land.

Blonk was de vriendelijkheid zelf in het contact zoeken met de inwoners van Schagen. Hij hielp ze vaak door hen advies te geven of informatie te verstrekken waardoor ze konden bereiken wat zij wilden. Dat is wat hij vaak ondervond dat mensen, betrokken bij organisaties, meestal de penningmeesters, niet goed zijn geïnformeerd over regelingen, waardoor zij zichzelf te kort deden. Hij was ook de man van de adviesraden zoals van de sport, cultuur en Wmo. Toen de ouderenbonden hem vroegen hen ook een adviesrol te geven liet hij zijn andere gezicht zien, dat van de steile en rechtlijnige bestuurder en gaf hij geen krimp. Blonk schrijft dat hij veel dank verschuldigd is aan de gemeentelijke organisatie. Een wethouder is niets zonder ambtenaren maar andersom is dit niet zo. De vierde macht, de invloed van het ambtenarenapparaat, de schaduwmacht van de bureaucratie, kan je vriend zijn maar ook je opposant.

Maar Blonk is vergroeid met het ambtenarenwezen. Hij was naast zijn wethouderschap jarenlang ambtenaar bij een gemeente in de Bollenstreek. Wethouder als amateur en ambtenaar als professional in een geest verenigd. Dat was Blonk. Misschien is dit ook de reden dat hij het zolang heeft uitgehouden. Zijn dossierkennis was fenomenaal en zijn optreden in de raad was massief en overtuigend. “Als jullie het anders willen dan hoor ik dit graag van jullie,’ hoorde ik vaak zeggen. Maar er was natuurlijk niemand in de raad die over een alternatief had nagedacht dat net zo goed was als zijn voorstel.

Blonk vertelt in zijn afscheidsbrief teleurgesteld te zijn in de samenwerking met de buurgemeenten in de Kop. “Als ik terugkijk op al die jaren dan kan ik niet anders dan concluderen dat er van regionale samenwerking in de Kop weinig terecht is gekomen.  Hij doelt natuurlijk op de ISD op het Westerpark die aan zijn einde is gekomen door bestuurlijk geneuzel en dat het hemd toch nader bleek te zijn dan de rok. Maar of de inwoners zo rouwig hierover zijn betwijfel ik. Blonk had graag doorgegaan met de samenwerking. Dat is misschien ook het lot van een wethouder. Dat hij vaak niet begrepen wordt.

Eugeen Hoekstra