‘Bitte ein Bit’

Vorige week was ik in het ‘koloniedorp’ Frederiksoord in Drenthe, om de geschiedenis van de in 1818 opgerichte “Maatschappij van weldadigheid” terug te vinden in de overblijfselen aldaar.

Bij die gelegenheid dronken we koffie in een plaatselijk hotel.

Op de menukaart trof ik in een opvallend kader, de volgende tekst aan:

“Bij gebrek aan personeel werken hier mensen. Behandel ze voorzichtig; ze zijn zeldzaam.”

Ik moest meteen terugdenken aan een stukje  – het woord ‘column’ was toen nog niet zo in zwang – dat ik jaren geleden in het clubblad van de Schager Tennis Club schreef.

De aanleiding hiervoor was dat het me tijdens een vrijwillig verplichte bardienst op viel dat wij in dit land over het algemeen vrij ‘horkig’ zijn wanneer het aankomt op het bestellen van een drankje of iets anders.

Helaas is dat stukje met de historische stapel clubbladen verloren gegaan, of zijn de bestanden niet meer te openen, dus in plaats van het zo maar over te nemen, heb ik geprobeerd  het nog maar een keer op te schrijven; hierbij dus ‘versie 2.0’.

Niet enkel op de tennisclub (of de voetbalclub, of de golfvereniging) zijn we ongelofelijk horkig bij het bestellen van een consumptie, eigenlijk zijn wij Nederlanders  in alle winkels nogal kortaf als we aan de beurt zijn.

Maar vooral in horecagelegenheden valt het me op.

“Een koffie, twee espresso en een cappuccino!!!”

Of: “Vier bier, twee spa rood en een cola!!!”

(Met uitroeptekens dus….).

Alsof het personeel achter de bar of toonbank onze slaven zijn, zo klinkt het.

Hoe anders doet men dat in de landen om ons heen; let er maar eens op als je straks in het buitenland met vakantie bent.

Toen wij een keer in een Franse slagerij een ‘une tranche filet de faux, s’il vous plait’ bestelden, dacht met dat we vanwege dat ‘s.v.p.’ Zwitsers waren, maar zéker géén Nederlanders, zo vertrouwde men ons toe.

Als onze Oosterburen iets bestellen gaat het vrijwel altijd met ‘bitte, of bitte schön’ er achter: ‘Zwei Bier, bitte.’ 

Of: ‘Zwei grosse Schnitzel, bitte.’

In de Franse barretjes of andere horecazaken, hoor je dat elke klant zijn bestelling af sluit met “…síl vous plait”, of iets van gelijke strekking.

Of ze doen het in de vragende vorm:  “Avez-vous deux baguettes pour moi?”; of “je vous prie deux verres de kir royales.”

Klinkt veel aangenamer dan: “Deux baguettes!!!”

Nog ééntje toe dan?

Let eens op een Brit wanneer die iets bestelt in de kroeg (zelfs als ie al halfbezopen is) : “Two pints please”, of “two fish and chips, please”.

De Britten sluiten zowat elke zin af met “please….”: wellicht is het voor hen een ingebakken gewoonte, maar het klinkt zoveel vriendelijker.

Moraal van dit verhaal?

Een beetje vriendelijkheid of beleefdheid, maakt het leven een stuk aangenamer, zowel voor je zelf als voor degenen die de benen uit het lijf rennen om het jou naar de zin te maken.

Per slot van rekening zijn dat ook mensen…

Prettige vakantie!

ROB HOGENES

17 mei 2018