Opdat we niet vergeten

Als klein meisje was ik diep onder de indruk wanneer mijn moeder vertelde over de heldendaden van haar vader, mijn opa Sjef, in het Schagense verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zo rond 4 en 5 mei kwamen de herinneringen naar boven en die werden gedeeld. Elk jaar weer.

Mijn opa was een geboren Belg en tijdens het droogleggen van de Wieringermeer naar Nederland gekomen om te werken. Hij werd verliefd op het meisje dat de koffie serveerde aan de harde werkers; Trijntje uit Kolhorn.

Ze trouwden, kregen kinderen en settelden zich aan de Nes in Schagen. En toen brak de oorlog uit. Opa vocht mee. In het verzet. Hij hielp daar waar hij kon, maar deed er vooral alles aan om zijn gezin te beschermen.

Mijn moeder is geboren in de oorlog en kan van die specifieke jaren niets terughalen. De verhalen werden haar verteld door haar zus, die de oorlog wel bewust meemaakte. Toch heeft ze herinneringen. Aan de spanningen in huis die er elk jaar weer waren, zo begin mei. Haar vader was in zichzelf gekeerd en wat er ook gebeurde, het hele gezin ging op vier mei in zondagse kleren naar het monument aan het einde van de Nieuwe Laagzijde voor twee minuten stilte.

De afgelopen weken heeft zoon Dirk op school gewerkt aan een Muurkrant over de Tweede Wereldoorlog. Diep onder de indruk vertelt hij tijdens het avondeten over de dingen die hij leert. Zo ook op een avond aan zijn oma. Op haar beurt vertelde zij Dirk over zijn overgrootvader en zijn bewonderenswaardige optreden in tijden van gevecht.

Nu ik zelf groot ben, realiseer ik me maar al te goed waarom eerst mijn tante en later mijn moeder de verhalen van mijn opa bleef herhalen en bleef vertellen. En waarom mijn moeder Dirk meenam naar 80 jaar geleden. We mogen het niet vergeten. Zeker niet aangezien er nog steeds oorlog is in de wereld. Nog steeds mensen in verzet zijn. Nog steeds kinderen slachtoffer worden.

In navolging van mijn lieve heldhaftige opa Sjef en al die anderen van toen, maar ook van nu, zijn wij op 4 mei om 20.00 uur even stil. Altijd. Mijn moeder en mijn tante hebben het mij meegegeven. Ik geef het op mijn beurt mijn kinderen weer mee. Met de bijbehorende verhalen.

Dit jaar zijn we er niet. We zijn op vakantie. Maar waar ook ter wereld we zijn, de twee minuten stilte op 4 mei nemen we in acht. Opdat we niet vergeten…

MARJOLEIN DEUTEKOM