‘Je wordt ouder papa, geef het maar toe’

Dit was de titel van een hit van rockzanger Peter Koelewijn in 1977. Met deze tekst werd ik geconfronteerd toen ik onlangs een dagje Amsterdam deed…

Je moet weten dat ik thuis de jongste was van 5 jongens. 

Ik begon op mijn 16 e te werken bij een uitgeverij, haalde toen ik nét een paar weken 18 was mijn rijbewijs, had al op jonge leeftijd verkering met een meisje uit Alkmaar en trouwde toen ik koud 21 was.

Het was een “moetje” omdat we, ondanks de heersende woningnood van toen, ons eerste eigen huisje hadden kunnen kopen in Broek op Langedijk. Daarbij kwam dat ‘ongehuwd hokken’ not done was in onze families…

Op mijn 22 e werd ik bevorderd tot vertegenwoordiger en reed ik mijn eerste autootje-van- de-zaak: een Simca 1000. Ik was 23 toen mijn eerste dochter werd geboren en ik werd opa op mijn 53 e .

Mijn carrière in het boekenvak verliep voorspoedig en ik vond me nog redelijk jong toen ik me al directeur mocht noemen van een flinke boekenuitgeverij die deel uitmaakte van een groot mediaconcern.

Dat jong zijn, dan wel jong voelen, ging zo lange tijd door en ik zette mijn traditie voort door op relatief jonge leeftijd te stoppen met werken. 59 was ik toen ik met pré-pensioen ging na ruim 42 jaar met plezier gewerkt te hebben overigens…

Tegenwoordig vul ik mijn dagen met allerhande leuke dingen, zoals meedoen aan de folkloredonderdagen, tennissen, fietsen in het prachtige Noordhollands landschap, muzieklessen volgen en klarinet spelen in de plaatselijke harmonie. En af en toe neem ik de trein naar mijn geboorteplaats Amsterdam om daar de stadsontwikkeling te aanschouwen, een museum te bezoeken, een lekkere biefstuk met een glas wijn te nuttigen bij het aloude steakhouse van Piet de Leeuw, of andere interessante dingen te doen.

Waarom ik deze column begon met de tekst van dat liedje van Peter Koelewijn? Laatst beleefde ik, zoals gezegd, weer zo’n een dag in de grote stad en werd het tijd om zoetjesaan huiswaarts te gaan. Het regende dat het goot, dus in plaats van naar het centraal station te wandelen, besloot ik om met de tram te gaan.

Toen ik vooraan de volle tram instapte en me een staanplaats veroverd had, keek een alleraardigste jonge dame me vanaf een zitplaats aan en vroeg op vriendelijke toon: “wilt U hier soms zitten, mijnheer…?”. 

U??, Mijnheer??, Zitten??,

Ik stond perplex, bedankte haar beleefd doch beslist, onder het mom dat ik het korte ritje naar ‘t CS wel staande zou kunnen volbrengen …

Bij mezelf dacht ik: “je bent nog niet eens 70 en nou willen ze al voor je opstaan in de tram”… Voor je het weet ben je een “kwetsbare oudere”…

De hele avond verder, speelde dat liedje van Peter Koelewijn door mijn hoofd: “Je wordt ouder papa, geef het maar toe, je wordt óuder……!”

Rob Hogenes