Geluksbudget verhult de kaalslag

Zouden mensen met een inkomen hoger dan 130% van de bijstandsnorm (enig idee welke bedrag dit is?) per definitie gelukkig zijn? Dit zou je zo denken omdat de gemeente Schagen die mensen gelukkig wil maken met een inkomen lager dan dat bedrag. Op het gemeentehuis denken ze dat geluk met geld te maken heeft. U bent vast ongelukkig omdat uw inkomen onder die 130% zit en dreigt in een sociaal isolement terecht te komen. Aanvragen dus dat geluksbudget.

Je verwacht dan langs het gemeentehuis te kunnen gaan om te zeggen dat je in aanmerking komt voor zo’n budget, maar toon dat maar aan. In de eerste plaats moet je inkomen passend zijn, vervolgens moet je wat mankeren, bedoeld wordt een mentale of fysieke beperking en op de derde plaats moet je in een sociaal isolement verkeren of dreigen te verkeren. Raar is het wel. Dat is wat je tegenstaat dat je het budget moet aanvragen en dat je met je billen bloot moet bij het wijkteam, de vroegere sociale dienst.

Geluk is niet maakbaar. Toch wil de gemeente je daarbij een handje helpen. Wat is hier mis aan? De gemeente heeft de afgelopen jaren snoeihard bezuinigd en heel veel activiteiten zitten nu zonder subsidie. Kaalslag maakt je niet gelukkig. In dit klimaat komt het geluksbudget bij mensen merkwaardig over. Maar het roer is om, zegt de gemeente; gaat dit ook gelden voor de bezuinigingen? Dat ze worden teruggedraaid. Hoeveel mensen kun je hierdoor niet gelukkig maken?

Mensen met een hoger inkomen kunnen evengoed heel ongelukkig zijn. Mensen kunnen zich diepongelukkig voelen door een scheiding die ze net hebben meegemaakt, door het overlijden van hun partner, of door het ontslag dat is aangezegd, door een schuld dat hun leven beheerst, door onzekerheid in hun werk of door een kinderwens die niet vervuld wordt of door heimwee, ziekte of gebrek. 

Geluk lukt alleen als we in staat zijn om zoveel mogelijk en duurzaam tegemoet te komen aan ons verlangen om onze diepere intenties tot vervulling te laten komen. Die diepere intenties zijn universeel. Het gaat om erkenning, vergeving, waardering, aanvaarding en acceptatie. Daar wordt een mens gelukkig van. 

Het geluksbudget is aan voorwaarden gebonden: je mag het niet besteden aan een avondje stappen of bioscoop, wel aan een cursus schilderen of muziekles. Duurzaam geluk dat gaat het om. Een avondje theater is zo voorbij. Je moet er langer overdoen. Enig idee hoe de gemeente dit gaat controleren? Moeten er bonnetjes worden overlegd aan een ambtenaar die ze tegen het licht houdt om te zien of ze echt zijn? Dit zal toch niet waar zijn. Aan de andere kan wil je ook niet dat het geld wordt verbrast. Dan staat de gemeente in haar hemd.

Intussen gaat de gemeente samen met organisaties als Wonen plus Welzijn, MEE, Vluchtelingenwerk en een woningbouwcorporatie actief mensen benaderen die in een sociaal isolement dreigen te raken om hen op de mogelijkheden van het geluksbudget te wijzen. Niets wordt aan het toeval overgelaten: u bent gezien.

Het is best leuk om een schildercursus te volgen, maar wat gaat erna gebeuren als de cursus voorbij is?  Als het budget op is?  Is er zoiets als een following-up? Het enthousiasme is er maar wie betaalt dan het doek, de verf en de penselen? Daarvoor hebben ze op het gemeentehuis vast een oplossing gevonden: eens een bofkont, altijd een bofkont.  

Eugeen Hoekstra