Column: Het digitale oerwoud

Vroeger had je de post. Een brief, een envelop, een postzegel. Naar een brievenbus (die stonden toen nog op elke hoek van de straat) om de brief op de post te doen en dan afwachten. 

Tegenwoordig is alles digitaal. Een zegen. Je tikt een mail, drukt op versturen en in no time heb je een bevestiging binnen zodat je weet dat de mail is aangekomen. En antwoorden doe je ook met een muisklik. Superhandig. 

Misschien wel te handig. Dus denken veel bedrijven (vooral overheden): Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan. 

Deze week krijg ik een mail van de gemeente. Er staat een brief voor mij klaar. De brief zit niet in de bijlage, nee, ik moet naar een website om hem te downloaden. Eenmaal op de site wordt om mijn emailadres gevraagd en kan ik op een knop klikken om in te loggen. Na het inloggen wordt mij om een code van 6 karakters gevraagd. Die code wordt naar mijn emailadres gestuurd. Dus terug naar de email, de code opschrijven, terug naar de website om de code in te voeren… 

Gelukkig: daar staat het bericht van de gemeente. Ik kan de brief niet direct lezen, ik moet hem eerst downloaden. En na het downloaden kan ik hem niet meteen bekijken. Het is een ZIP bestand. Keurig ingepakt. Dat bestand moet ik eerst uitpakken. Het lijkt wel Sinterklaas. 

Na veel klikken is het gelukt. Ik kan de brief van de gemeente lezen. Het voelt bijna als een overwinning. En gelijktijdig vraag ik mij af: wat als mijn vader van 89 een brief van de gemeente krijgt? Of iemand die digitaal minder vaardig is? Waarom zit de brief niet gewoon als leesbare bijlage bij de mail? 

Prachtig hoor, die digitale vooruitgang. Maar soms, heel soms, hunker ik naar vroeger. Toen een brief gewoon door de postbode werd bezorgd en je hem alleen maar open hoefde te maken om hem te lezen.