Wie houdt ons op de been

Ja, wie houdt ons op de been. Ja, natuurlijk Max Verstappen en Steven Kruijswijk. En vergeet niet wat Kiki Bertens presteert op het gravel in Parijs. Hoe een klein land zulke grote mensen kan voortbrengen is een gedachte dat veel mensen zullen hebben. Prachtig om mee te maken. En wat bijzonder is aan deze drie jonge mensen is dat zij uit hetzelfde hout zijn gesneden. Ze zijn zich zelf gebleven en ogen net zo stevig en nuchter als onze dijken.

Over Verstappen raakt niemand uitgesproken omdat zijn prestaties buitengewoon zijn. Hoewel ik op het moment van schrijven niet weet of Kruijswijk het podium zal bestijgen van de Giro 2016, schrijft hij historie als dit gebeurt. En als het zondag is hoop ik, dat Kiki nog steeds op het gravel staat te tennissen alsof de duivel op haar hielen zit en dat alle ballen doel treft.

Van die bescheidenheid en onbekommerdheid is geen sprake in de lokale politiek waar Lada, het politieke alternatief dat eens en voor altijd korte metten zou maken met de gevestigde orde, het nieuws haalde door Henk-Jan Wittink uit de fractie te lazeren omdat hij van zijn hart geen mondkuil maakt.

Fractiebreidel waar Lada altijd van gruwde is de partij binnengeslopen als een virus dat om zich heen slaat en de partij naar de afgrond brengt. Want wie breekt betaalt. Er komt nog een ledenvergadering en dan zullen er vragen worden gesteld. Dan zitten de fractie en het bestuur in de verdediging en proberen ze met kracht hun machtsbasis te consolideren, net als de gevestigde orde ook altijd doet. Spreken is zilver, maar zwijgen is goud. Dat is Lada geworden.

Door uitbreiding voorkomen we leegstand. Ja, u leest het goed, een wonderlijk citaat uit de kring van voorstanders van de uitbreiding van het Makadocentrum, als reactie op de groeiende kritiek op deze plannen. Zij zien winkels leegstaan en ondanks dat het beter gaat met de economie, mensen hebben meer te besteden dankzij het extraatje van het kabinet, gaat de leegstand niet weg. Nee, die gaat weg als we het winkelarsenaal flink gaan uitbreiden. Ik hoor het u zeggen. Door seks geen kinderen. Door veelvraat geen obesitas. Waar zijn we  vredesnaam in terecht gekomen.

Het was niet de vraag of maar wanneer het zoute zeewater de polders zou bereiken dankzij het opbrengen van tonnen zand op de Hondsbossche Zeewering. Bollentelers klagen steen en been en de ene na de andere schadeclaim gaat de deur uit. Het zoutgehalte is veertig maal het toegestane waarde en dat is exceptioneel. Het waterschap probeert van alles om het zoutgehalte naar beneden te brengen, maar niets helpt.

Telers in Julianadorp, Anna Paulowna en Breezand houden het slootwater in de gaten. Als ook hier het zoutgehalte stijgt dan hebben het waterschap en Schagen een heel groot probleem. Bloembollenbedrijf Hopman in Petten is al zo vrij geweest een rekening van 280.000 euro te sturen naar het waterschap en de gemeente Schagen. Het zwartepieten kan beginnen.

En natuurlijk haalde de zorg weer de media. Dit maal is het de GGD die de noodklok luidt dat door de bezuinigingen een heleboel preventieve taken in gedrang komen. Ik zeg het netjes. Hoe erg is dit? De GGD stopt met het volgen van kinderen om lichamelijke afwijkingen op te sporen, stopt met infectiemeldingen en stopt met het aandacht geven aan risicogezinnen en obesitas. Daar komt narigheid van, weet de GGD.

Door tijdige opsporing wordt vaak kostbaar medisch ingrijpen voorkomen. Zo bespaar je echt geld. Maar daar profiteren de gemeenten niet. Zij opereren niet en dus gaat het feest niet door. Bekend geluid. Hoe meer patiënten in de langdurige zorg blijven hoe beter het is voor de gemeentekas. Niet voor niets houden gemeenten miljoenen over op de Wmo. Boekhouders zijn het.

Ik wens de aandachtige lezer een mooie week volgende week.