Toegankelijkheid anno 2017 nog steeds een issue in Schagen

De hal van het gemeentehuis aan de Laan is verbouwd maar zijn bij het maken van het plan mensen met een beperking betrokken geweest? Tenslotte wordt bij de aanbesteding van tevoren nagedacht over de toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Maar ik vraag me dit af. De draaideur om de hal binnen te komen kan van buiten uit niet worden ingeklapt. De automaat waar je een nummer uittrekt is voor mensen in een rolstoel te hoog. De receptioniste kan haar zitplaats niet verlagen tot het niveau van een rolstoel. Het VN-verdrag voor mensen met een beperking wil een hindervrije samenleving: accessibility for all.

In de hal fungeren gastvrouwen van de gemeente die mensen met een beperking kunnen helpen. Daar moeten we juist van af. Gebouwen en de openbare ruimten moeten zo zijn ingericht dat mensen met een beperking niet gehinderd worden in hun deelname aan de samenleving. Valide mensen willen mensen met een beperking graag helpen als ze iets niet kunnen. Ze hebben geen benul hoe vervelend het is om steeds hulp te moeten vragen; hoe goed bedoeld de hulp ook is.

De Verenigde Staten zijn op dit gebied een verademing. Daar is het sinds 1990 verplicht voor elk openbaar gebouw om bij iedere nieuwbouw of grote renovatie rekening te houden met toegankelijkheid. Anders krijg je simpelweg geen bouwvergunning. In Amerika kom je dus nu, 25 jaar later, met je rolstoel feitelijk overal binnen, en bevat elk openbaar toilet niet alleen een mannen en een vrouwentoilet – maar ook een geïntegreerd invalidentoilet.

Toegankelijkheid voor iedereen. Daar gaat het om. Dit is de standaard: we bouwen zo dat die vraag niet meer speelt. Het maakt geen verschil of je een moeder of een vader bent met een kinderwagen of iemand met een rolstoel. Zij kunnen overal bij.  En als dit niet zo is dan moeten we zorgen dat het zo wordt. We hebben niet voor niets het VN-verdrag geratificeerd. Dit schept verplichtingen voor iedereen, bedrijven, instellingen, in het bijzonder ook de overheid, speciaal de gemeenten. Zij moeten uitvoering geven aan toegankelijkheid voor iedereen, mensgericht ontwerpen en bouwen. 

Steeds meer gemeenten maken geld vrij om openbare gebouwen toegankelijk te maken voor mensen met een beperking. Het gaat dan om bijvoorbeeld restaurants, winkels en bioscopen. Hierdoor zullen de mogelijkheden voor mensen met beperkingen om volwaardig deel te nemen aan de samenleving een steviger impuls krijgen. Met het geld worden de gebouwen uitgebreid bekeken en getest door mensen die zelf een beperking hebben. Zij geven advies hoe de gebouwen het best aangepast kunnen worden, zodat ook bijvoorbeeld mensen met een rolstoel of rollator naar binnen kunnen en naar een aangepast wc kunnen. Ook moet een bezoeker met een beperkt zicht de nooduitgang goed en veilig kunnen vinden.

Wat doen de gemeenten in de Kop?  De tijd van bezuinigingen is voorbij. Er is meer geld voorhanden. Het is aan de politiek om geld apart te zetten om het VN-verdrag uit te voeren. Wie trekt er aan de bel?

Eugeen Hoekstra