Schagen worstelt al jaren met invaliden

Je hebt fysieke beperkingen en je wilt wat in Schagen. Kans is groot dat je moet afhaken. Of de stoepen zijn onbegaanbaar omdat ze er slecht bijstaan of er allerlei obstakels in de weg staan. Het is terecht dat de lokale partij JESS hiervoor aandacht vraagt.

Het is niet alleen de openbare weg. Neem ons gemeentehuis. De draaideur bij de ingang, altijd een obsessie voor mensen in een rolstoel of scootmobiel. Je hoopt dat ze je zien binnen en dat iemand op een knop drukt en de deur naar binnen klapt. En dan kom je binnen en rol je tegen de balie aan van de onthaalmevrouw (Vlaams voor receptioniste) die hoog boven je uitsteekt achter een houten schot van een dikke anderhalve meter hoog. En natuurlijk zijn er gastvrouwen die je willen helpen, maar verdikke, je wilt niet geholpen worden, je wilt niet dat je een aparte behandeling krijgt omdat je invalide bent. Je wilt dat de fysieke omgeving zo is ingericht dat je niemands hulp nodig hebt. Dat was vroeger overheidsbeleid en eigenlijk is het nog steeds.

Nederland heeft als laatste land, ja, hoe beschamend is dit niet, het VN-verdrag ondertekend dat de rechten regelt van mensen met een beperking. Het doel van het VN-verdrag is het wegnemen van de belemmeringen die mensen met een beperking in de samenleving ervaren. Het gaat hierbij om zowel fysieke, psychische als verstandelijke beperkingen. Maar de stroperigheid slaat toe: gemeenten willen geld zien van het Rijk om de aanpassingen te kunnen betalen.

JESS heeft vragen gesteld aan het college: wat gaat ze doen met het Verdrag? Hoe gaat de gemeente Schagen dit opnemen in het beleid? Maakt het college er extra geld voor vrij? Ik ben benieuwd naar de antwoorden. Vaak zijn deze voorspelbaar: er wordt al het nodige gedaan. Schagen kent een actief Gehandicapten Platform, de waakhond voor invaliden, en met deze club gaan we weer afspraken maken. Maar het is vechten tegen de bierkaai als niet de mindset van de ambtenaren en onze bestuurders niet wezenlijk verandert.

We moeten naar een inclusieve samenleving. Inclusief betekent dat we de omgeving zo bouwen en inrichten dat niemand wordt buitengesloten. Dat het geen verschil uitmaakt of je een moeder bent met een kinderwagen of iemand met een bakfiets of in een rolstoel. Zij kunnen zonder hulp overal komen. Hoe bijzonder is dit eigenlijk? Helemaal niet. Een gemeente die voortdurend roept dat mensen zelfredzaam moeten zijn, moet ook wel de voorwaarden scheppen dat mensen dit kunnen waarmaken.  

Onlangs is een handreiking verschenen van de VNG en Aedes onder de titel De handreiking ‘Geschikt wonen – het aanpassen nú aanpakken’. Deze handreiking geeft een overzicht van de mogelijkheden en kansen, gebaseerd op concrete voorbeelden en tips uit de praktijk. Zo is een slimmere gecombineerde inzet van Wmo-middelen mogelijk voor complexmatige woningaanpassingen, gebundeld met investeringen van corporaties. Dit is fundamenteel anders dan partijen gewend zijn. Het betekent dat gemeenten samen met corporaties proactief kunnen investeren. Slimme en creatieve samenwerking kan geld besparen voor individuele woningaanpassingen en mensen beter bedienen op langere termijn.

Het gaat om het toekomstbestendig maken van de woningvoorraad in Schagen. Enerzijds betekent dat de woningen duurzaam moeten zijn om zo te voldoen aan de huidige klimaateisen en anderzijds om de woningen zo geschikt te maken dat de bewoners zo lang mogelijk erin kunnen blijven wonen. Kan beide tegelijk. Aan de slag dus.

Eugeen Hoekstra