Column: Paris vaut bien une messe

Kent u die mop over die man die naar Parijs ging? Hij ging niet? Nou, deze ging wel. En vol goede moed, met zijn vrouw en een pak geld in de achterzak. Want Parijs is duur, niet vrij duur, maar gewoon heel duur. Dat was deze stad altijd al. De man die ging, kwam er namelijk voor de  32e keer. De eerste maal toen hij een acht voor Frans op zijn rapport had in de 4e klas van het Atheneum en zijn moeder hem daarvoor een weekend Parijs in het vooruitzicht had gesteld. Deze traditie werd door zijn vader verlengd toen zijn dochters ook een acht haalden en zij gevieren de lichtstad bezochten. Vele malen is de man met zijn vrouw ‘even’ een weekend naar Parijs gekard, vrijdagmiddag na het lesgeven op school heen en weer zondagavond retour, om maandagochtend weer in Zaandam voor de klas te staan. Ook heeft hij een viertal werkweken met vierde en vijfde klassers naar de stad georganiseerd. Zijn vrouw overklaste dat ruimschoots door met RSG-leerlingen elf keer naar Parijs te bussen. Soms met verlies, cq achterlating van een mede docent/begeleider die als wiskundedocent na een nodeloze café-plaspauze niet geheel begrepen had wat vóór, danwel áchter de Notre Dame betekende als opstapplaats van de thuisreisbus. Ach, in het veen kijkt men niet op een turfje. Voor deze wiskundige was het wel zijn enige maal als begeleider. Hij is een dag later zelfstandig thuisgekomen. Wilde zijn hotel- en treinkosten nog op de school verhalen, maar daar stonk de organisatie van de vrouw en GSG-rector Henk Kliphuis niet in. Domheid komt voor de val. Ook financieel.

Duur dus Parijs. Nog steeds. Je weet natuurlijk dat een drankje in een café of bar drie prijsniveau’s kent. Staand aan de toog is één, zitten aan een tafeltje wordt al duurder, dus twee en op het terras buiten, niveau drie, ben je aan de beurt. Daar zitten ook vrijwel alleen touristen. Je kent ze wel, van die geblondeerde types, met zonnebril in het bovenhaar en schimmige mannen met dikke rolexen, veelal jaren ouder. Heeft de man die ging naar Parijs niet gezeten, buiten op het terras. Het was bovendien veel te koud half mei. Regenachtig ook af en toe. Dat was wel even een dompertje. Maar ook binnen aan een tafeltje is dertien euro voor een glas Aperol-Spritz wel even slikken. Ook glazen wijn – hallo Frankrijk is Europa’s tweede wijnland – voor minimaal € 7,00 is een hap uit je budget. Dat in trutten zaakjes en kleine eetgelegenheden. De prijzen in de leuke restaurants waar de man en zijn vrouw onder andere hun trouwdag vierden, worden even buiten beschouwing gelaten. Was alles vreselijk duur? Nee, eetmenu’s vielen mee. En de reis was kostelijk. Met de trein. Niet dat domme lemmingen-gevlieg vanaf Schiphol. Als je de Thalys tijdig boekt, weet je niet wat je meemaakt. Eerste klas van Schagen naar Parijs Gare du Nord voor € 128,00 voor twee personen. Terug voor € 88,00, tweede klasse. Voor die paar tientjes meer is de eerste klasse aan te bevelen. Ruimere stoelen en minder dompraat om je heen.

En dan het eten: simpel, doeltreffend, weinig verfraaid, maar goed, lekker, traditioneel, vakkundig. En snel! Je komt binnen, wacht bij de deur, hebt al dan niet gereserveerd en wordt naar een plaats geleid. Krap, vol, kleine tafel, maar professioneel keurig. Met echte linnen servetten, niet van die gevouwen zakdoeken zoals in heel Schagen. Als je – zoals de man en zijn vrouw doen – goed Frans spreekt, gaat er een wereld van sympathie voor je open. En ze beginnen niet zoals in Nederland eerst te mauwen of en wat je wilt drinken. De kaart komt, of je kijkt op het dagmenubord, besteld, ook je fles wijn en in no-time wordt je bediend. In Frankrijk is eten nog datgene waar het over gaat: samen eten. En niet je ruim laten wachten met ‘nog een wijntje?’. En ook helemaal niet dat eindeloze geneuzel van slechtopgeleide mutsjes die om de vijf minuten langskomen om te vragen of alles smaakt en naar wens is. Wat het in Holland namelijk meestal niet is, maar dat kan niet worden gezegd aangezien het niet in het plaatje past.

Deze man ging naar Parijs – overigens niet als enige. Hij en zijn vrouw hebben alle ‘highlights’ gemeden als de pest. Maar één – for old times sake, aangezien dit ook in de vierde klas trip met zijn moeder zat – is er wel bezocht. De Sacre Coeur en Place du Tertre. My God wat een drukte. Ze staan in de rij bij de funiculaire om liftmatig naar boven te gaan en dan zegt de vrouw: kennen wij die andere man die ook naar Parijs is gegaan? Ja, toegelopen ziet de man die andere man die ook de mop van Parijs heeft getrotseert en is gegaan: Ed van Oerle staat vijf meter achter de man naar Parijs, deze columnist wiens laatste column na 193 keer dit is en die eigenlijk nu ook na bijna 50 jaar Parijs vaarwel zegt, want afgelopen week was een rotweek: de 23e kwam voor de eerste maal een bijschrijving van de Sociale Verzekeringsbank binnen. De AOW. Dat geeft een gevoel van oud, van auw. Dat komt hard aan. Tijd voor iets anders dus. En geen columns meer. Naast doorwerken, want ik heb geen hobby’s. Adieu ook aan mijn enige trouwe luisteraar Jan Mastemaker in Oude Niedorp. ‘Honi soit qui mal y pense.’

Marc Moussault