Opeens weet je het

Opeens weet je het. Je wordt conducteur! Of politieman, fotograaf, fysiotherapeut, presentatrice van het Sportjournaal of danseres in het showballet van André van Duin. Ja ook die laatste twee ambities heb ik volkomen serieus gehad. Helaas gooide Dione de Graaf en een operatie aan mijn knie roet in het eten. En ontbrak het overigens ook aan wat talent, maar dat terzijde.

Wat wil je later worden? De eerste keer dat je die vraag wordt gesteld is op de kleuterschool. Er zijn maar weinig kleuters die ook daadwerkelijk worden wat ze op hun vierde willen. Ik heb alle vertrouwen en geloof in mijn kinderen, maar of mijn oudste astronaut gaat worden en in zijn vrije tijd profvoetballer bij Barcelona? Ik betwijfel het.

Als je aan mijn jongste vraagt wat papa voor werk doet is het antwoord simpel. ‘Centjes verdienen.’ En daarin heeft hij natuurlijk gelijk. Wat mama doet? Die is lastiger. ‘Lekker kletsen’, maakt hij er van. En hij zit er niet ver naast.

Lekker kletsen kan ik namelijk van jongs af aan al goed. Van jongs af aan wist ik ook ergens wel, bewust of onbewust, dat ik daar misschien wel iets mee moest gaan doen. Bollenpellen als bijbaan was niets voor mij. Wat weinig respons op al dat geklets. Ik ging dus al vroeg in de horeca aan de slag. Als een vis in het water. Van pannenkoekenhuis, strandtent tot rondvaartboot. Hard werken en lekker kletsen.

Maar ik wilde meer. Mijn ambities waren groot. Zo groot dat ik ooit tijdens de wekelijkse borrel in Piet Pann bloedserieus tegen iemand riep ‘voor mijn dertigste ben ik zakenvrouw van het jaar’. Ik was toen nog geen twintig, tweedejaars Communicatiestudent en deed de uitspraak zonder blikken of blozen.

Nu is dat net niet gelukt. En heeft degene tegen wie ik dat toen zei nog steeds een weekendje Parijs van me tegoed…

Mijn ambitie is er niet minder om geworden. Mijn ambitie is echter inmiddels wel veranderd. Wilde ik als student de top bereiken in het bedrijfsleven, als werkende moeder wil ik de top bereiken in het vinden van de juiste balans in een baan op niveau, maar wel eentje waar ik energie van krijg in plaats van dat het me alleen maar energie kost.

Het heeft even geduurd, maar ik ben dicht in de buurt die laatste top te bereiken. Anderhalf jaar geleden wist ik het opeens. Ik werd niet gelukkig van het werk dat ik deed en besloot mijn vaste veilige baan op te zeggen voor een onzeker bestaan als zelfstandige. Dit betekende harder werken en minder verdienen. Maar ook wakker worden met zin in een nieuwe werkdag.

Dat het alleen maar beter zou worden, had ik toen niet durven dromen. Want naast het bedrijf dat ik inmiddels samen met mijn zus run, is er recent een tweede opgericht. We gaan verder ondernemen. Ondernemen, met een knipoog naar onze vader. Een Schager ondernemer pur sang.

Wat we gaan doen? Het oude postkantoor aan de Laan in Schagen wordt ons pand, Pand Raak. Een pand waar wordt gewerkt, gedeeld en geleerd. Een pand dat inspireert.

Ik heb er zin in en kijk er naar uit. Alleen daarvan krijg ik al zoveel energie.

Overigens heb ik de droom om Dione op te volgen bij het Sportjournaal stiekem nog niet helemaal laten varen. Ambitie of dromen – net hoe je het wilt noemen – moet je tenslotte altijd houden. Maar dat blijft tussen ons!

Marjolein Deutekom