Onze raadsleden hebben niets te klagen. Of soms wel?

Menig vrijwilliger kijkt met enige jaloersheid naar wat raadsleden (ook vrijwilligers) in Schagen binnenhalen: € 1.248 bruto per maand. Daar komt bovenop een onkostenvergoeding van € 167, 65 netto per maand. Totaal over het hele jaar een kleine 17 duizend euro. Veel? Een raadslid is volgens de Nederlandse Vereniging van Raadsleden zo’n 16 à 20 uur per week bezig met zijn taak als volksvertegenwoordiger. Reken maar uit: 48 (52 minus zomerreces) weken x  20 uur = 960 uur. Dan weten we ook het uurloon:  € 17.000,– : 960 uur = € 17,70 per uur. Dat is dik boven het minimumloon. Ook als er belasting vanaf gaat. Raadsleden in Schagen hebben helemaal geen reden tot klagen. En hoe zit het met de werkdruk? Dat hangt ervan af. Als het raadslid ook een baan heeft (en dat is meestal zo) dan zal het raadswerk zeker voelen als een zware last.

Wat ook niet helpt is dat de samenleving geen hoge dunk heeft van de gemeenteraad. Dit werkt negatief op het gemoed. Raadsleden hebben een imagoprobleem van hier tot Tokio. Dit hebben ze aan zichzelf te danken. Straatinterviews bewijzen dat. Mensen weten nog wel wie de burgemeester is en kunnen ook nog wel de naam noemen van een of twee wethouders, maar wie in de raad zitten weten ze vaak niet. Hoe dit komt?

Raadsleden hebben zichzelf de das omgedaan door macht af te staan aan de wethouders. Ze zijn dus niet zo belangrijk meer met als gevolg dat kranten bij vergaderingen wegblijven. Wat ook niet helpt is dat wethouders samen zijn gaan werken met wethouders uit andere gemeenten in gemeenschappelijke regelingen (van De Kop Werkt tot HVC). Ze nemen samen zelfstandig beslissingen die ze als voldongen feiten presenteren aan hun eigen gemeenteraad. Zo langzamerhand leven we in een wethoudersdemocratie. Om nog iets van invloed terug te halen hebben raadsleden in de Kop een regionale raadscommissie ingesteld, maar die commissie heeft weinig om het lijf. De besluiten zijn allang genomen.

Veel volksvertegenwoordigend werk is verschriftelijkt. De stukkenstroom houdt raadsleden gevangen in het vergadercircuit van het gemeentehuis. Logisch dat ze klagen over werkdruk. Het is een oude truc om raadsleden onder een stortvloed van papier te bedelven. De remedie is simpel: een raadslid moet gewoon weigeren die rommel te lezen en eisen dat alle voorstellen op een halve A4 worden samengevat. De Nederlandse Vereniging voor Raadsleden weet de oplossing: werkgevers moeten raadsleden burgerschapsverlof geven. Is dit een goed idee? Werkgevers willen dit best doen maar het gevaar dreigt dat zij van betrokken raadsleden min of meer verwachten  dat zij hun standpunten vertolken in de raad. Voor wat hoort wat.

Raadsleden in Schagen hebben niets te klagen over hun verdiensten als volksvertegenwoordiger. Als er sprake is van werkdruk dan moeten ze hun manier van werken drastisch wijzigen en dat helpt hun imago op te krikken. Wat mij opvalt is dat onze raadsleden geen hoorzittingen houden om te vernemen hoe het beleid, waaraan ze hebben meegewerkt, is geland  bij de bevolking en welke effecten het beleid heeft gesorteerd. Het lijkt wel of raadsleden bang zijn voor burgers (en hun kiezers) en laten zich daarom liever bijpraten door de wethouders. Een foute keuze, dat blijkt nu wel. Onbekend blijft onbemind.

Eugeen Hoekstra