Motorsport: Willem Steiginga overleden

DEN OEVER – Willem Steiginga, de monteur én grootste vriend van ‘Witte Reus’ Wil Hartog is op 23 december overleden op 95-jarige leeftijd. Eerder dit jaar was ik bij hem op bezoek voor een interview. 

Steiginga was van de generatie die de Tweede Wereldoorlog meemaakte. Hij woonde in de Kapellehof in Den Oever. Helaas moest hij enige tijd geleden noodgedwongen zijn eengezinswoning verlaten. Hij had er 40 jaar gewoond maar op een gegeven moment ging ‘het’ allemaal niet meer. In zijn kamer in het verzorgingshuis blikte hij terug op zijn verleden en vertelde me daar het een en ander over. In Den Helder ging hij naar de Ambachtsschool en volgde daar de opleiding motorvoertuigentechniek. Als 14-jarige jongen werkte hij als stoker op een locomotief in de Wieringermeer. Achter die locomotief werden zo’n 22 wagens gekoppeld. Er werd hoofdzakelijk zand voor de wegenbouw mee getransporteerd. De Wieringermeer was in 1930 drooggelegd en had in de eerste plaats een goede infrastructuur (sloten en wegen) nodig. Waar wegen moesten komen, moest eerst de veenlaag worden verwijderd alvorens een onderlaag van zand kon worden gestort.

Toen de Tweede Wereldoorlog begon was Steiginga 15 jaar. In de oorlog leerde hij zijn latere vrouw kennen. Zijn ogen glommen als hij over haar vertelde. Opeens kwamen in Den Oever 6 zussen wonen. Hun vader werkte toen aan de Afsluitdijk. Eén van die zussen was Bets (Elisabeth) Slagboom. Toen Steiginga haar voor het eerst ontmoette was zij 15 en hij 17. In 1950 trouwden zij en hadden een gelukkig huwelijk. In 2012 vierden zij hun 60-jarig huwelijksfeest. Helaas overleed Bets in 2016. Hij mistte haar iedere dag. 

Steiginga woonde in 1945 vlak bij Gemaal Leemans. Bij de ouderlijke woning lag een flinke moestuin. Op 17 april 1945 zag hij hoe een Duitse officier in hun tuin langdurig stond te kijken naar de Wieringermeer die langzamerhand onder water liep. Zijn collega’s hadden de Wieringermeerdijk namelijk op twee plaatsen met springladingen verwoest, zodat daar het IJsselmeerwater met woeste kracht de Wieringermeer in stroomde. Na enige tijd hoorde Steiginga de officier verzuchten “Wahnsinn”. Blijkbaar was deze Duitser niet zo blij met de actie van zijn vrienden. De actie van de Duitsers was dan ook volkomen zinloos.

In de Tweede Wereldoorlog moesten veel Nederlanders in het kader van de ‘Arbeitseinsatz’ werken in Duitsland. Gelukkig werd Steiginga daar niet toe gedwongen. Wel moest hij als automonteur af en toe Duitse voertuigen repareren. 

Na de oorlog werd hij opgeroepen voor militaire dienst en moest in Harderwijk opkomen. 

Veel jongens werden naar Indonesië gestuurd om daar mee te doen aan de ‘politionele acties’. Steiginga ontsprong de dans. Hij werd onmisbaar geacht in de Wieringermeer en kreeg vrijstelling. Alle landbouwmachines en tractoren waren er namelijk slecht aan toe door de maandenlange inwerking van vocht. Om de landbouw weer op gang te krijgen waren goed werkende machines nodig. Steiginga speelde een rol bij het repareren en opknappen van de Wieringermeerse machinerie en de tractoren. Je zou kunnen zeggen dat de onderwaterzetting van de Wieringermeer Steiginga redde van uitzending naar Indonesië.

Steiginga werkte als automonteur bij de autobedrijven Cremers en Boersen.. Ook werkte hij lange tijd voor Defensie aan de Gesterweg. Maar zijn hart ging vooral uit naar het sleutelen aan motoren. Dat heeft hij dan ook lange tijd gedaan voor Wil Hartog, de ‘Witte Reus’. Hartog kwam nog regelmatig op bezoek bij Steiginga. Hij was Steiginga’s beste vriend. Hartog zal zijn vriend erg missen…

Kees Zwaan

(Foto 1: Willem Steiginga)

(Foto 2: Wil Hartog in 2007 – Wikipedia)