Jolanda Kok: klein van stuk, groots in vele opzichten!

SCHAGEN – Afgelopen vrijdagmiddag in aanwezigheid van haar dierbaren overleed Jolanda Kok. Klein van stuk, maar iemand die ik in veel opzichten als groots hebben leren kennen.

Toen Jan en Wies Ligthart hun pompstation aan de Loet, tegenover Vreeburg, verkochten aan Aad en Jolanda Kok in 1992, leerden Schagen en omgeving twee hardwerkende mensen kennen uit de regio Delft. Mensen van de mentaliteit mouwen opstropen, behulpzaam zijn, meedenkend, vriendelijk, en het hart op de juiste plaats.

Hetgeen voor een ieder gebruikelijk was bij Jan en Wies werd heel gemakkelijk overgenomen door dit jonge gezin. Aad en Jolanda hadden ambities. Hun wijze van aanpakken en doorzetten verdiende alle respect. Hun betrokkenheid bij Schagen idem: alsof ze al honderd jaar in Schagen woonden en werkten.

“Hier is het gemoedelijker dan in onze geboortestreek, en recht door zee, geen fratsen”. Jolanda, geboren in Delft, was een warme persoonlijkheid. Zij hield van wandelen en erop uit trekken. Hardlopen werd uiteindelijk een nieuwe passie. Via Start to Run maakte ze kennis met Tas’82. Ook daar zocht zij de uitdaging.

Ik zal de reis naar Berlijn met haar nooit vergeten: de marathon was haar/ons doel! Een marathon loop je niet zomaar: daar is veel voorbereiding voor nodig. Dat deden we met een leuke groep enthousiastelingen bij Tas’82. Deze gezamenlijke aanpak paste prima bij Jolanda. Ondanks wat kleine blessures – ze klaagde overigens nooit – pakte ze het prima op en maakte Jolanda de nodige kilometers. Vaak met de groep trainen, maar ook kon ze prima haar schema volgen buiten de groep om.

“Had ik 30 jaar geleden al mee moeten beginnen, lekker buiten, verstand op nul en hardlopen maar”. Het volbrengen van de marathon was voor Jolanda een ultieme belevenis; zij genoot er vol van.

Los van het sporten was ze gewoon een (h)eerlijk spontaan en nuchter mens! Altijd aandacht voor de ander, altijd mooie verhalen. Haar ziekte overkwam haar. Voor Jolanda en voor haar gezin een enorme schok. Vrij snel kwam het nieuws dat het niet te behandelen was. Dacht het niet moet Jolanda vaak gedacht hebben. Zij accepteerde het niet. Zocht haar eigen pad. Volgde ook haar eigen weg. Ze bleef sporten. Als ik haar tegenkwam met hardlopen sprak ik niet met iemand die was uitbehandeld, maar sprak ik met iemand die weet wat volhouden is, die geen energie van een ander nodig had maar die juist energie gaf, aanstekelijk bijna, die niet bij de pakken ging neerzitten.

Zij genoot van haar gezin, van de gezamenlijke vakanties, van de wandelingen met Aad, van het sporten en van hetgeen het leven haar nog kon geven.

Vrijdagmiddag overleed dus deze kanjer. Slechts 55 jaar oud. Een warm, positief, eerlijk en heerlijk mens. Die altijd oog hield voor de ander. Mensen met zo’n warme persoonlijkheid die wij juist zo hard nodig hebben. Die alles heeft gegeven in het veel te korte leven.

Willem van der Voort