Hollands Kroon toont aan: het nieuwe werken is zo passé

De gemeente Hollands Kroon gaat er prat op dat ze het nieuwe werken heeft ingevoerd: de ambtenaren bepalen hier zelf wanneer en waar ze werken. Al gaan ze brainstormen op het strand of eerst naar de sportschool, alleen het resultaat telt. Of ze nu nog menen dat dit het ei van Columbus was, daar ben ik niet zo zeker van na het opstappen van twee wethouders die onwetend zijn gehouden over het financiële verloop van de verbouwing van De Ontmoeting in Anna Paulowna.

Het nieuwe werken werd populair in Nederland toen er door de economische recessie bezuinigd moest worden. De huisvestingslasten drukken zwaar op de begroting. Het nieuwe werken ging geruisloos over in flexwerken. In de ogen van de werkgevers werden twee doelen bereikt: we voldoen aan de wens van onze medewerkers om thuis te kunnen werken en we kunnen volstaan met minder werkplekken.  

Voor werkenden is het nieuwe werken vaak ideaal, bijvoorbeeld om files te mijden of geen kinderopvang te hoeven regelen. Thuiswerken wordt steeds populairder, blijkt uit CBS-cijfers. Het aantal thuiswerkers in Nederland is sinds 2008 met 10 procent gestegen. Vooral vrouwen kiezen ervoor. Er zijn echter bedrijven die terugkrabbelen. Wat ze zien is dat regelmatig thuiswerken de samenwerking beperkt. Ook creativiteit en snelle communicatie tussen werknemers komen onder druk te staan. Medewerkers die dagelijks op kantoor komen, zouden daarvan ook profijt hebben: hoe zichtbaarder, hoe meer kans ze hebben op nieuwe opdrachten of promotie. Bij IBM, zo vertelt de Volkskrant onlangs, komt de meerderheid van de medewerkers wel weer dagelijks naar kantoor, omdat nieuwe werkmethoden meer samenwerking vragen.

Of het door het flexwerken komt weet ik niet maar de bereikbaarheid van de gemeente Schagen holt achteruit. De medewerkers hebben geen idee waar hun collega’s mee bezig zijn. “Is dat tegen u gezegd? Ik weet hier niets van. U heeft gesproken met de beleidsmedewerker? Die gaat hier niet over. Het spijt me. Ik moet het uitzoeken. Ik bel u morgen terug.” Doorverbinden van telefoontjes strandt vaak omdat de medewerker afwezig is, of in vergadering is, of er pas volgende week weer is. Brieven en e-mails blijven onbeantwoord. Zonder afspraak word je vaak niet geholpen. De aanwezige gastvrouw in de KCC verwijst je vriendelijk naar de uitgang. Flexwerken en parttimers: het maakt de bereikbaarheid van de gemeentelijke organisatie er niet beter op.  

Het Flexwerken betekent in de praktijk  minder bureaus dan dat er medewerkers zijn. Paul Schulpen schreef in de Volkskrant: “Flexen is frustrerend omdat je veel tijd kwijt bent aan het zoeken naar  een vrij bureau. Ik ken collega’s die vertrouwelijke gesprekken voeren in hun auto omdat dat op hun werkplek niet kan. Daarnaast haalt het Flexen iedere onderlinge band weg bij de medewerkers.” Jan van Raamsdonk in dezelfde krant: “Ik zag mensen werken in de koffiekamer. Er was geen rekening gehouden met  stagiairs en mensen met korte contracten. Bellen is hier niet doenlijk omdat dit tot verstoring leidt van andere medewerkers.”  

Het Flexwerken is op z’n retour, alhoewel veel werkgevers dit niet willen toegeven. Het ziekteverzuim neemt weer toe en de sociale cohesie binnen bedrijven verdampt. Werken in één ruimte: medewerkers vragen makkelijk door, wijzen dingen aan, tekenen figuren in de lucht terwijl ze praten, zien elkaar lichaamstaal en horen spontaan waar de ander mee bezig is en wat zijn probleem is. Gevolg een flink kortere doorlooptijd per project. Logisch toch, waarom doen die werkgevers dan zo raar?  

Eugeen Hoekstra