Het huwelijksbootje

“Mama, ik weet waarom papa niet met jou wil trouwen,” aldus Dirk (net 7). Het is een doodnormale donderdagavond en we zitten aan tafel. Ik verslik me in een sperzieboon en kijk mijn oudste zoon met grote ogen aan.

Ook papa is erg benieuwd wat er komen gaat, hij is tenslotte de koning als het gaat om ‘smoezen’ tegen het huwelijk. “Omdat je dan niet kunt scheiden.” Faas van twee gooit prompt zijn melk om.

Tsja, breng daar, in deze tijd, maar iets tegen in. Na een korte stilte moeten we met zijn allen vreselijk lachen. Papa uiteraard het hardste, deze had hij namelijk zelf nog niet bedacht.

Juni 1996. Mijn zus gaat in ondertrouw en geeft een feestje in de tuin van onze moeder. De drank moet nog worden besteld en ik ga op pad naar de wijnhandel van Teun van der Kuil. Met mijn pasgeboren tantezegger in de wandelwagen stap ik nietsvermoedend Cave du Vin aan de Molenstraat binnen en daar staat hij. Liefde op het eerste gezicht. Althans van mijn kant. Hij zag niet zoveel in een tienermoeder.

Het kwam goed. Hij ontdekte dat ik slechts een tiener tante was, Teun en mijn zus arrangeerden een ‘drank-bezorg-date’ en inmiddels we zijn bijna twintig jaar en twee prachtige kinderen verder. Nog steeds is hij mijn grote liefde, al bleek mijn prins iets minder romantisch dan ik me als klein meisje had voorgesteld.

Bloemen heb ik in al die jaren twee keer gekregen. De eerste keer vijf lange rozen toen we een jaar verkering hadden. Waarom vijf? Was een tientje bij Henk Bakker. De tweede keer werd er een krijgertje doorgeschoven. Ik vond het kaartje. Verjaardagscadeautjes zijn op één hand te tellen, en als ze gegeven worden zijn ze vooral van praktische aard. Gordijnen dicht, kaarsjes aan? Mijn lief snapt het nut er niet van. Studio Sport kun je echt veel beter zien met de lichten op standje spotlight.

En dan trouwen. Aangezien de vraag vanaf zijn kant tot nu toe is uitgebleven heb ik hem, geëmancipeerd als ik ben, meerdere malen zelf gevraagd. Maar, meneer is een fiscalist. Waarom zou je trouwen als het fiscaal geen enkel voordeel oplevert en dus alleen maar geld kost? Was het maar 1966.

Trouwen. In zijn ogen is er geen grotere verbintenis dan samen kinderen op de wereld zetten. En daar heeft hij natuurlijk een punt. Maar ja, het draaiboek ligt al een tijdje klaar. Ik droom er sinds jongs af aan van mijn prinsessen dag, uiteraard gevoed door vele films en romans en vergeet bovenal Robert niet. Ieder jaar op Kerstavond ben ik weer teleurgesteld dat de AllyouNeed is Love caravan Schagen weer voorbij is gereden.

Een knalfeest, alle mensen die je lief hebt om je heen, een dag in het middelpunt van de belangstelling, een dag stralen in een prachtige witte Sissi jurk. Mijn lief lacht me er om uit. Hij wil dat laatste overigens best voor me regelen. “Gaan wij samen een dagje bij Mary Borsato langs in Alkmaar, kun jij die witte jurk aan”. Dichter bij trouwen zal ik hoogstwaarschijnlijk wel niet meer komen.

Toch lijkt het tij de laatste tijd wat te keren. De kleine mannen beginnen steeds vaker over het feit dat het toch wel een beetje stom is dat mama een andere achternaam heeft. En mijn liefde nadert de veertig. De midlife kent vele gezichten. Drie van zijn vrinden hebben recent, vlak voor hun veertigste verjaardag, besloten de vraag toch te stellen. Drie knalfeesten volgden en ik hoorde mijn prins stiekem iemand toevertrouwen dat het huwelijksbootje wellicht nog wel eens zal aanmeren aan de Kogerlaan.

Maar goed, van Dirk hoeft het dus eigenlijk niet meer. Het is een te groot risico volgens de kleine man. “We geven je gewoon zelf wel onze achternaam mam, trouwen hoeft dan niet meer hoor.” En mijn droom? De opmerking van Dirk heeft mij aan het denken gezet zo tussen de sperziebonen door. Wil ik nu eigenlijk nog wel? Ook ik nader de veertig. Het mooie is er toch wel een beetje vanaf. Om nu nog in vol ornaat te gaan flaneren in een prachtige witte jurk? Sissi had toch echt minder rimpels toen zij trouwde.

Dus misschien moet ik het bij dromen laten en gewoon zonder boterbriefje proosten op de liefde. Dirk gerustgesteld, mijn lief opgelucht en ik? Ik houd het wel bij dromen en geef mijn draaiboek aan een van mijn tantezeggers 😉

MARJOLEIN DEUTEKOM