Geloof je nog in kerst?

Met name jonge mensen die op straat worden gevraagd naar de betekenis van Kerst komen met vage antwoorden. Het christendom is op zijn retour en er is niemand die daar Kamervragen over stelt. Of is dat niet erg, of maken we ons schuldig aan doemdenken?

Uit onderzoeken van het Cultureel Planbureau blijkt dat inderdaad veel mensen de kerk de rug toekeren, maar dat er bijna evenveel mensen die zeggen dat ze wel in iets geloven, dat er meer is tussen hemel en aarde, dat er dingen in het leven van mensen gebeuren die je geen toeval kunt noemen.

Daarbij komt dat het grondpersoneel van God niet erg deugt, zij denken dat ze de waarheid in pacht hebben, maar ondertussen misbruiken ze massaal kinderen, zitten vooraan in de kerk, maar frauderen door de week als het een lieve lust is.

Volle kerken met kerst, volle zalen met de Mattheus, the Passion op televisie, stille tochten door de stad, een kruis bij een wegmonumentje vanwege een ongeluk, ze zeggen iets over de hunkering van mensen naar gemeenschappelijkheid, naar troost en verbinding, naar het nooit meer, naar het verhevene dat onze zorgen deelt.

Remonstranten zijn voorzichtig met God. Je gelooft niet, maar het kan voelen als geloof. In iets waartegen je God kan zeggen: het onnavolgbare, het onbegrijpelijke, wat met woorden niet is uit te drukken, wat je ten diepste roert zoals een geboorte van een kind, een verrassende ontmoeting of de overweldigende schoonheid van de natuur. Geloven is net als verliefdheid. Als de vonk niet overslaat dan gebeurt er niets. Geen man overboord, je bent er niet minder om.

Kerst is ons vertrouwd en omdat veel dingen die ons vertrouwd waren zijn verdwenen hechten we zo aan de kerst.  Iemand schreef dat onze politici en ambtenaren alles wat ons vertrouwd was hebben afgenomen, onze plechtankers zijn geconfisqueerd: het postkantoor, de kruidenier, de buurtkroeg en de bakker zijn er niet meer. Jeugdhonken zijn dichtgegooid. Privatiseren en fuseren moesten we van ze. Dorpen moesten opgaan in grote onpersoonlijke gemeenten, banken werden grootbanken, woningbouwverenigingen veranderden in onzichtbare bouwondernemers en kerken werden meubelzaken.

Veel mensen zijn de klus kwijt en raken ontheemd in hun eigen buurt en straat. Kerst is nog een van de weinige zaken die ons houvast bieden. Heel Holland lakt laat zien dat we het kleine, het kwetsbare en het wezenlijke nog steeds weten te waarderen: we zijn het niet kwijt, de liefde voor onze medemens in nood. Kerst neemt ons mee naar hogere sferen waar we echt mens kunnen zijn.

Volle kerken met kerst, volle zalen met de Mattheus, the Passion op televisie, stille tochten door de stad, een kruis bij een wegmonumentje vanwege een ongeluk, ze zeggen iets over de hunkering van mensen naar gemeenschappelijkheid, naar troost en verbinding, naar het nooit meer, naar het verhevene dat onze zorgen deelt.

Kerst is in het kind begonnen en het leven was gebleven als een onmetelijk licht, dat zich had verspreid onder de rijken en de armen, met een hart vol erbarmen, gaf het eenieder een gezicht. Een stem die spreekt, een hand die reikt, een oog die kijkt.  Niemand weet zich verloren, met het Kind zo dichtbij. Laat de bel maar horen. De liefde is geboren.

Ik wens je fijne feestdagen.

Eugeen Hoekstra