Dubbel feest

Negen jaar zijn onze meisjes deze week alweer geworden. Negen jaar lang extra lachmomenten, extra knuffels, extra kusjes en extra pure liefde. En ook extra momenten waarin je creativiteit wordt aangesproken.

Want de dames moeten natuurlijk trakteren op school. Dat is niet een zakje chips met de tekst ‘Hoera Lotte en Sanne jarig’, maar daar komt wel iets meer bij kijken. Ten eerste het kiezen van het traktatiemoment. Vroeger op de peuterschool deden ze het op dezelfde dag. Het ene kindje had een toverstokje met stukjes worst, komkommer en kaas in de vorm van een ster. De andere een muis van eierkoek, smarties, een chocoladepastille en dropveter. Allemaal op hetzelfde moment. Dus lekker stressen op de avond te voren.

Maar in groep 3 kwam er een omslag. Want was het niet fijner dat een kind alleen alle feestelijkheden ontving. Dat alleen zij werd toegezongen en niet dat de aandacht weer verdeeld werd over twee. Logisch wel. De ene vindt het echter doodeng en was wel blij met dat zusje naast haar wiens hand ze wilde vasthouden. Toch doen ze het nu al drie jaar apart. Sanne dit jaar op maandagochtend, Lotte op de verjaardag zelf. Aangezien de school meedoet aan het fruitproject waarbij ze drie keer per week fruit krijgen op school, kozen wij voor een weinig gezonde lekkernij.

Sanne had een ingenieus koekje bedacht, waarop van gele fondant een minion moest verschijnen. Dat lukte natuurlijk niet. Papa had wel een vrolijk gezichtje op de koek getekend, maar het leek in de verste verte niet op een minion. Toen Sanne de volgende ochtend de traktatie zag weigerde ze die mee te nemen. Nadat we haar hadden gezegd dat alleen zij en Lotte wisten dat het eigenlijk de minions moesten voorstellen en als ze gewoon zouden zeggen dat het leuke gezichtjes waren, niemand er over zou vallen. Oja, dat was ook weer waar. Dus ze toog met koekjes happy de peppie naar school. Daar vertelde ze natuurlijk in geuren en kleuren dat het eigenlijk minions hadden moeten zijn. Tsja, kinderen hè…

Voor de traktatie van Lotte had ik een avondje tennis afgezegd. Ik was pas om zeven uur thuis van mijn werk en had dan om half acht weer weggemoeten. Ik voorzag de langdurige worsteling met brokkelende eierenkoeken, te zware chocolade oortjes voor de koek en plakkerige vingers. En die worsteling kreeg ik ook. Deze moest ik zelf maken, want toen papa het even probeerde, brak de muis spontaan in twee stukken…. Tegen twaalven was alles af. Aluminium er over heen en niet meer naar kijken.

Gelukkig willen ze één ding weer wel samen: het partijtje vieren. Vorig jaar vierde Sanne het in mei. Ze wilde ook wel eens weten hoe het was om met mooi weer een feestje in de buitenlucht te geven. Nu gaan ze weer samen. Lekker makkelijk. Zeker omdat ze weer meer op elkaar willen lijken. Dat lijkt wel gelukt, want toen ik de fototaart bij het warenhuis ophaalde liepen de meiden naast me te gillen. ‘Wie ben ik, wie ben ik’. ‘Ik ben dát, zei Sanne stellig, wijzend naar het hoofd van Lotte….Heerlijk!

MONIQUE JANSE