Column: Vijf en veertig jaar Schagen…

Onlangs vierden mijn vrouw en ik dat we op de kop af 45 jaar geleden in Schagen kwamen wonen.

Hoezo Schagen?

Ik groeide op in mijn geboorte stad Amsterdam en ontmoette daar op mijn werk een aardige meisje dat uit Alkmaar kwam. Van het een kwam het ander, we trouwden in 1968 op jonge leeftijd en betrokken een klein vrijstaand huisje aan de Dijk in Broek op Langedijk.

Toen was Broek één van de lintdorpen tussen Sint Pancras en Oudkarspel. Nieuwbouw had je er nauwelijks; wel veel kerken.

Behalve de Zuiderdel (iets met aardappels)  en de Smith’s chipsfabrieken was er weinig industrie en in het ‘rijk der duizend eilanden’ werd groente geteeld en geveild in de Broekerveiling, die thans een toeristentrekker is.

We kregen er onze eerste dochter en toen ons tweede kindje zich aankondigde leek het ons een goed moment om wat groter te gaan wonen; verhuizen dus!

Alkmaar was voor ons te duur, Heerhugowaard leek ons qua nieuwbouw toen al te massaal en zo kwamen we in Schagen terecht. Mooie rijtjeswoning aan het spoor in de Seringenhof, waarvoor we in Alkmaar op het kantoor van Stok moesten tekenen.

Bedenktijd 1 uur; koop dus snel gesloten.

Hypotheekrente 9,25% (u hoort het goed; 9 ¼% !!) wél met enige rijkssubsidie op de koopsom dus viel het allemaal wel op te brengen.

Op 25 oktober 1974 konden we onze nieuwbouwwoning inrichten en woonden we dus in Schagen.

Waarom Schagen?

Schagen was in onze ogen een leuk stadje, met dorpse kneuterigheid, maar toch al volop in ontwikkeling met de bouw van nieuwe wijken.

Er waren veel winkels, scholen van BLO tot VWO, sportvoorzieningen en leuke horeca waar je een biertje kon drinken.

Bovendien was er een bioscoop waarvan eigenaar hem ook wel lustte.

Op de Gedempte Gracht zat de mooiste boekhandel van Noord-Holland, was er al een tehuis voor demente bejaarden, zoals dat toen heette en zelfs een crematorium.

“Schagen, van de wieg tot het graf”, als het ware…

Het Makadocentrum met veel winkels en eigen parkeerdak was fonkelnieuw en er zat een Albert Heijn en zelfs een Simon de Wit in.

Schagen had een eigen politiebureau, een paardenslager, een tuincentrum aan de Hoep en één bij de boomgaard aan de Nieuwstraat, Kruit geheten.

Op de Loet zaten nog autobedrijven en de Shellpomp van Ligthart.

En was er, natuurlijk de wekelijkse warenmarkt op de Gracht.

De folklore optocht werd voorafgegaan door politie te paard en onze lokale hoofdagent, Klaas de Boer.

We woonden er prima met onze beide dochters op loopafstand van Jenaplanschool ‘De Keerkring’ waar een stevige basis gelegd werd voor hun latere loopbaan.  SRC-zaterdag voetbal werd opgericht en ik speelde in het eerste elftal dat toen al snel kampioen werd. 

Voor het eerst in mijn leven kampioen!! Het bleek ook voor het laatst, overigens.

Intussen zijn we dus 45 jaar verder en blijkt dat we goed gekozen hebben.

Van de mix tussen het gemoedelijke van een dorp en de voorzieningen van een provinciestad genieten wij nog steeds met volle teugen al is er natuurlijk wel het nodige veranderd en verandert er nog steeds veel.

We werden lid en vaak ook bestuurslid van een aantal verenigingen, deden actief mee in zangkoren en raakten besmet met het folklorevirus. 

Zo maakt mijn vrouw bijvoorbeeld al sinds 1983 deel uit van de ‘kappenclub’: een groep dames die in de wintermaanden de kappen wast, opnieuw plooit, verstelt en zo meer.

We volgden de lokale politiek met belangstelling en zijn nu toe aan onze vijfde burgemeester na respectievelijk de Wilde, Stam, vd Langenberg, Westerink en nu Marjan van Kampen.

In 2003 zijn we verhuisd naar een vrijstaande woning in Muggenburg; een mooie wijk, waar het gemeentelijke groen uitstekend onderhouden wordt.

Het Schagen van vandaag zoekt naarstig naar plekken voor nieuwbouw en staat aan de vooravond van de langverwachte renovatie en uitbreiding van het Makadocentrum. 

Bovendien komen er in december zelfs een heleboel hotelkamers bij!

Kortom; het is hier al 45 jaar goed toeven in deze dynamische provinciestad!

ROB HOGENES