Column: Vakantie in eigen land

Tot nu toe bezochten we 26 landen als vakantiebestemming.

De nodige Europese landen natuurlijk, met een hoge frequentie Zuid-Frankrijk, zeker toen de kinderen klein waren en de zongarantie daar hoog was.

Maar ook verre bestemmingen, zoals Kenya, de USA, Nieuw-Zeeland, China, Cuba en Vaticaanstad….

En niet te vergeten, het prachtige IJsland.

Voor dit jaar stond Overijssel op het programma.

We gingen met de caravan naar Camping De Koeksebelt in Ommen en bleken een prachtig ruime plek gereserveerd te hebben met mooi uitzicht op een aftakking van de Overijsselse Vecht en dichtbij het ‘bruisende’ centrum van Ommen met een behoorlijk aantal horeca gelegenheden.

Deze waren voor ons gemakkelijk te bereiken, omdat we eind april eindelijk fietsen-met-ondersteuning, ofwel E-bikes aangeschaft hadden.

 

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, compleet met de grote luifel, genoten we van een borrel, gevolgd door een niet onaardige maaltijd in Ommen.

De eerste nacht verliep vlekkeloos en we ontwaakten doordat de zon al flink warm op ons onderkomen scheen.

Ik zal u besparen wat we die dag gedaan hebben, maar me richten op de avond en nacht…

Alle weerberichten voorspelden weinig goeds en onze alom wakende KNMI waarschuwde opgewekt voor code geel tot en met rood, ook voor het gebied waar wij vertoefden.

Meestal doen we wat lacherig over deze coderingen, omdat ze toch nooit uitkomen, maar dit keer was het goed raak.

Van de late avond tot diep in de nacht ging het te keer.

Regen, hagel, windstoten, donder en bliksem; het hield maar niet op.

En onze stormvaste voortent hield het bijna ook niet meer.

In mijn onderbroek het noodweer trotserend konden mijn vrouw en ik op het nippertje voorkomen dat de boel wegwoei.

Flink in het frame hangen, de tentstokken weer aan elkaar bevestigen en hier en daar wat haringen dieper de grond inslaan, een extra middenpaal geplaatst en hopen dat je niet getroffen wordt door de bliksem.

Afijn, evacuatie voorkomen en tegen drieën weer voorzichtig ons bedje in…

De ochtend erna de situatie op en rond de camping in ogenschouw genomen. Als lucifers afgeknapte bomen, hier en daar ingestorte voortenten, en allerhande andere ellende gezien.

Ellende, die overigens voortvarend werd aangepakt door stoere mannen met tractoren en motorzagen en monsterachtig grote versnippermachines.

Elk nadeel heeft zijn voordeel zou Johan Cruyff ongetwijfeld gezegd hebben toen wij vernamen dat het camping-zwembad weer een paar maanden verwarmd zou kunnen worden door verbranding van al die houtsnippers…..

Afijn, na ons slaapmutsje die avond weer naar bed.

De nieuws- en weerberichten waarschuwden wederom voor code oranje tot rood en jawel hoor: Ommen en omstreken, dus wij ook, kregen opnieuw een beurt.

Weer de halve nacht gewaakt en de boel in de gaten gehouden.

Weer onweer, regen en vooral wind!

Maar ook nu ontsnapten we aan erger.

De vrijdag erna, u raadt het al; hetzelfde laken en pak.

Met zaterdags als bonus een hele dag met harde windstoten en dat soort ongein.

We waren het ZAT en overwogen om het bordje TE KOOP TEGEN ELK AANNEMELIJK BOD op onze caravan te hangen en besloten al min of meer dat dit de laatste caravanvakantie voor ons geweest was…

Afijn om een lang verhaal kort te maken; de dagen erna kwam de atmosfeer enigszins tot rust, werd het zowaar alleraardigst zomerweer en hebben we prachtige fietstochten kunnen maken in het mooie Overijssel.

En kon het bordje TE KOOP er dus weer af.

Wat we wel verrassend vonden was dat, welke kant we ook op fietsten, we altijd wind tegen hadden. Hier in het westen van ons land zijn we wel wat gewend qua wind en heerst het gevoel dat het bij ons altijd waait en in het Oosten niet; nou vergeet dat maar!  Het waait daar voortdurend net zo hard als bij ons, maar dankzij onze E-bikes deerde dat ons niet.

Tenslotte zal ik u nog wat vertellen over het taaltje dat de Tukkers bezigen. Er waren op onze camping nogal wat vakantiegangers uit Twente, lekker dicht bij huis op de camping.

In de afwasruimte hadden deze mensen het hoogste woord, waar ik niets, maar dan ook niets van verstond. Ik had net zo goed in een Grieks café kunnen zitten want daar versta ik de lokale bevolking ook niet.

Het land van Ilse de Lange en Erik ten Hag mag dan mooi zijn met vriendelijke mensen, maar dat táááááltje dat ze spreken: Goddogoddogoddôôôôh……

Nou doei dan maar, tot volgend seizoen.

Rob Hogenes