Column: Ook wethouder Beemsterboer: bij twijfel wèl inhalen

Beemsterboer hoort bij een parmantig groepje wethouders, achttien in getal, geen burger die ze gekozen heeft. Die achttien uit Noord-Holland Noord adviseren de provincie om sneller te werken: lees maar eens onze tips hoe dit kan beste provincie.

Het roept het beeld op van de snotneus die zijn vader op zijn nummer zet. De provincie zit op het geld van het Rijk te wachten. Pas 20 april maakte het kabinet bekend hoeveel geld er beschikbaar komt voor natuurherstel.

Maar woningbouw is pas mogelijk als de uitstoot van stikstof naar beneden gaat. Hiervoor moeten veel veehouderijen zich laten uitkopen. Willen ze dit wel? Die vraag blijft bij de wethouders onbeantwoord. Dit laten ze mooi over aan de provincie.

De achttien wijsneuzen weten hoe het moet: bij twijfel wèl inhalen. Wij leren dat juist niet te doen uit veiligheidsmotieven, maar onze wethouders uit de regio kiezen een ander pad. Een beetje risico mag je best lopen. De zaak is er naar: zorgen voor heel veel nieuwbouwwoningen en liever het liefst zo snel mogelijk. Het risico betreft het verlenen van vergunningen, waarvan je weet dat ze bij de rechter kunnen stranden.

Maar misschien knijpt de rechter een oogje dicht en kan er gebouwd worden. De wethouders willen dus dat de provincie enig risico moet nemen en dus meer moet vergunnen in situaties die zich hiervoor lenen. Het probleem is natuurlijk het stikstofverhaal. Beemsterboer vindt dat de provincie de randen van de wet moet opzoeken. Gaat de provincie nat voor de rechter, dan is dit niet erg want zo bouw je jurisprudentie op.

De provincie reageert terughoudend. Gedeputeerde Esther Rommel zegt dat het wel zaak is dat vergunningaanvragen ecologisch goed onderbouwd moeten zijn. “Dat is namelijk nodig om de vergunning in stand te kunnen houden in procedures bij de rechter.” Dus geen Haarlemmer dijkkies bij de gedeputeerde. Tegelijkertijd kijkt ze samen met het Rijk en andere provincies naar versoepeling van de regels. De bouwsector staat te popelen om te bouwen ondanks de coronacrisis.

Maar het zijn de gemeenten en de omgevingsdiensten die veel te traag werken, waardoor bouwplannen niet snel genoeg van de grond komen. Oorzaak is: veel vacatures. Hierdoor is het lang wachten op vergunningen en dit kan niemand zich veroorloven.

De gedeputeerde zegt dat ze geen ijzer met handen kan breken. “Wat we kunnen, doen we met man en macht. Voor de woningbouw, maar ook voor de natuur.” Maar er is hoop. Er zijn extra mensen aangetrokken bij de omgevingsdiensten. Dat moet helpen. 

De wethouders putten hoop uit een beslissing van de Raad van State over de kernreactor Pallas die de bestaande gaat vervangen. Deze uitspraak was best verrassend: het plan kan doorgang vinden. Ja, er is sprake van uitstoot van stikstof, maar de bouw maar er geen last ondervinden. Klare taal: goed beheerde natuurgebieden met relatief weinig uitstoot in de omgeving vormen dus geen blokkade meer voor (woningbouw)projecten.

Hiermee ontstaat een basis voor motivering van projecten op ecologische grondslag. Het enige wat de provincie moet doen is onderzoeken hoe het staat met de beschermde soorten. Maar de wethouders vergelijken appels met peren. Pallas is van een andere importantie dan woningbouw.

Provincies moeten toetsen of de activiteit waarvoor iemand extern wil salderen, past binnen de gebiedsgerichte aanpak.

Trouwens, de eerste prioriteit is nog steeds het verminderen van de stikstofuitstoot. Gebeurt dit te weinig, dan komen de woningen veel later. Ik zou de provincie maar te vriend houden.

Eugeen Hoekstra