Column: Magnushof blijft potdicht.

Het bezoekverbod voor verpleeghuizen is niet ingetrokken. Dit betekent dat een bezoekje aan oma of opa nog steeds niet mag. De maatregel duurt tot 28 mei. Ook Magnushof blijft gesloten voor bezoek. Het verbod moet het verspreiden van het corona-virus tegengaan in de verpleeghuizen, maar het virus is in veel tehuizen toch gekomen, mede dankzij de overheid, die faalt in het beschermen van het zorgpersoneel en mantelzorgers. Er is nog steeds een schreeuwend tekort aan beschermende middelen zoals mondkapjes, brillen en handschoenen.

Jos de Blok, oprichter van Buurtzorg (14.500 medewerkers) verbaast zich over de ze situatie. In de Volkskrant zegt hij “veel zorgmedewerkers lopen rond met schuldgevoelens omdat ze mogelijk patiënten hebben besmet, terwijl dat met beschermende middelen en testen had kunnen voorkomen. In een verpleeghuis dat hij kent, pleegde een medewerker om die reden suïcide. Het is een enorme emotionele belasting om je werk te doen met het idee dat je mensen ziek kan maken, maar het wordt in alle discussies over corona weggepoetst.’

Zolang deze schaarste er is, duurt het bezoekverbod voort. Het doet de gedachte postvatten dat de schaarste het motief is voor het kabinet om bezoek te verbieden.

Mark Rutte wijst deze veronderstelling af omdat het niet ethisch is om te zeggen dat de reden van het bezoekverbod niet stoelt op virologische gronden. Ook wordt gezegd dat het zorgsysteem moet worden ontzien. Dit geldt hier niet. Zieke bewoners in verpleeghuizen worden bijna nooit overgeplaatst naar het ziekenhuis. Kortom, het schuurt aan alle kanten.

Er is nog iets anders aan de hand. Naar mijn mening wordt voortdurend gehamerd op de gezondheid van de bewoners in de verpleeghuizen, maar over hun welzijn, hun welbevinden, hoor je nauwelijks iets. Het fysieke gebrek aan contact van bewoners met familie en vrienden over zo’n lange periode kan niet anders leiden dan tot ernstige psychische problemen; alsof dit niet de gezondheid in ernstige mate kan schaden.

Naar mijn mening krijgt het welzijnsaspect onvoldoende aandacht. We kunnen wellicht de besmettingen buiten de deur houden door bezoek te verbieden, maar niet de psychische gezondheidsproblemen die een gevolg hiervan zijn. Mensen met dementie lijden hieronder, zeggen deskundigen.

Er wordt best veel gedaan in de verpleeghuizen door het personeel om voor wat afleiding te zorgen, maar dit neemt het verlangen niet weg om contact te hebben met familie en vrienden. Naar elkaar zwaaien, gescheiden door een raam of een beeldscherm, is toch wel iets heel anders dan heerlijk bij hen op schoot te kruipen en kroelen, zegt een kleinkind op de Tv.

Met beeldbellen en hoogwerkers, daar redden we het niet mee. Iemand schreef met gewetensnood: “we kunnen niet eindeloos grootouders en kleinkinderen van elkaar weghouden, onze bejaarde ouders alleen maar achter plexiglas blijven zien, onze vrienden niet troosten met een arm om hen heen.” Maar het is de vraag of het anders wordt na 28 mei omdat het vaccin er dan nog wel niet zal zijn. Opmerkelijk is het overigens dat vanaf 28 april zelfstandig wonende ouderen wel bezoek mogen hebben van maximaal twee personen. Alsof zij geen besmetting kunnen overbrengen.

De gezondheidsinspectie meldt dat een kwart van de zorginstellingen een acuut tekort heeft aan beschermingsmaatregelen en de helft van deze zorginstellingen vertelde dat ze maar voor 1 tot 2 dagen voorraad hebben. De inspectie zegt dat beschermingsmiddelen noodzakelijk zijn om de werkzaamheden in een verpleeghuis of in de thuiszorg op een goede en veilige manier te kunnen uitvoeren.

Het betekent veel om een hand op je arm te voelen wanneer je het moeilijk hebt. Een klein gebaar kan zoveel steun geven. Een knuffel, een kus, een aai. Een fijne aanraking geeft je het gevoel dat alles weer goed komt. Aanraking is troostend en juist nu, in tijden van spanning en onrust, maar zoveel mensen moeten het zonder doen.

De landelijke cliëntenraad verpleeghuizen blijft zeggen dat er een bezoekregeling moet komen. Er zijn al weken schrijnende verhalen te horen van partners en familieleden die hun geliefden in verpleeghuizen niet kunnen zien of spreken. Er is een lichtpuntje: er komen kleinschalige pilots op basis waarvan landelijk beleid voor versoepeling van de bezoekregeling kan worden gebaseerd. Nog een keer: laat het welzijn, het welbevinden van bewoners, net zo’n grote rol spelen. 

Eugeen Hoekstra