Column: Het dak er net niet af in Wervershoof

De weg naar succes is een weg met bochten. Dit werd voor de veelbelovende bluesrockband ‘Moondaze’  duidelijk toen ze afgelopen zaterdagavond mochten spelen in een uithoek van West-Friesland. Om hun nieuwe album te promoten dat begin 2020 uitkomt spelen ze op zo veel mogelijk plaatsen. Afgelopen weekend was dit in Wervershoof. Wervers – f*cking – hoof. Ik deed verslag.

Zaterdagavond, half zeven. Ik stap in mijn autootje om te filmen bij een bluesrock festival ergens in West-Friesland en hoewel ik natuurlijk geen Pinkpoptaferelen verwacht hoop ik wel op een beetje sfeer. De sfeer van een rokerig bruincafé met bikers aan de bar. Waar je, ongevraagd, verhalen te horen krijgt over de hoogtijdagen van muziek. Verhalen over afterparties met Herman Brood of kroeggevechten met de Hell’s Angels.

Even zet ik mijn wagen stil om Google Maps te controleren. Ik moet verdwaald zijn. Maar nee hoor, deze onverlichte slingerweg is de snelste route naar het dorpje wat op het randje van het IJsselmeer balanceert. Als ik aankom ben ik veel te vroeg, het is nog niet gezellig. Geen bikers, zelfs geen bruincafé maar een gloednieuw dorpshuis met een plafond van wel vijf meter. Het voelt kil aan. Moondaze moet de avond openen en is aan het soundchecken. Ik bestel een biertje bij de barvrouw.

“Wat krijgt u van mij?” Vraag ik. “Een punthoofd.” Is het antwoord. Mooi, gratis bier.

Backstage is de volgende band ook al aanwezig. De ruige rockers zitten een potje te klaverjassen om de tijd te doden, iets waar de ruimte zich wél perfect voor leent.

Half negen, Moondaze moet beginnen. Er zijn inmiddels zo’n twintig dorpelingen binnengedruppeld die in een halve cirkel, zo ver mogelijk van de bühne vandaan, naar het podium staan te kijken. Slechts drie mannen hebben lang haar. Ik voel me teleurgesteld. Ondanks het karige bezoekersaantal rockt Moondaze de pan uit. Na elk nummer zweten de drie bandleden weer wat meer en krijgen een steeds harder applaus van het publiek. De zangeres krijgt voor haar a capella stukje zelfs een open doekje. Aan haar verzoek om wat dichterbij te komen geven vier mensen gehoor en aan het einde van hun set is de zaal bijna vol. Het dak gaat er net niet af maar dat is niet zo gek, dat is wel vijf meter hoog.