Column: Gekraak onder het treinstel

Het is al even geleden dat ik deze column heb geschreven op het moment dat ik voorin de trein zat. Maar de laatste weken hoor ik het weer verbijsterend vaak: vertraging in verband met een aanrijding met een persoon. Een niet zo gezellig onderwerp wat in deze donker weken helaas vaak voorbij komt.

Vol in de rem – gekraak onder het treinstel. Takken? Pluisjes trekken om hoog langs de ramen, geschrokken ogen van passagiers kruizen elkaar in de tot stilstand gekomen trein, iedereen vraagt zich af wat het was. We wachten enkele minuten, speculeren wat het zou kunnen zijn. De een draait zijn hoofd bewust weg van het raam, ik kijk naar buiten op zoek naar de gruwel die zich daar heeft afgespeeld. Wij treinreizigers hebben elkaar, de machinist en het slachtoffer waren alleen op het moment. Zij blijven alleen in dit moment. Ik hoor een jammerend gepiep van een klein maltezer hondje in mijn coupé, het klinkt alsof hij voelt wat er is gebeurd.

Snapte degene die nu niet meer kan nadenken wat hij of zij zojuist heeft gedaan? Weet de machinist wat hem zal overkomen; slapeloze nachten, nachtmerries overdag, weet ik wat ik zojuist heb mee gemaakt of sta ik over een maand weer jammerend op het perron als mijn trein 10 minuten vertraging heeft vanwege een aanrijding van een persoon.

Het is allemaal zo normaal geworden. Dit is niet normaal er ligt iemand met zijn hart verscheurd onder mijn coupé, uitzichtloos keek hij of zij naar de groter wordende trein, niks meer om voor te vechten, geen hoop, geen geluk. Dat mag niet, niemand mag zich zo voelen. Geen idee heb ik wie deze persoon was of had willen zijn, of hij of zij het gevoel heeft gehad dat er naar hem of haar geluisterd werd of er begrip is getoond.

Ik heb geen geduld. Ik kan niet tegen wachten, want ik zou graag wat willen doen. Er valt niets meer te doen, ik kan alleen maar zeggen vergeet niet te luisteren naar de mensen om je heen, zie ze en laat ze voelen dat ze ertoe doen.