Column: Eindelijk komt er een einde aan de ongelijke behandeling van burgers

Op een slecht moment in 2015 heeft het parlement besloten een aantal taken over te hevelen naar de gemeenten en kregen daarbij de boodschap mee dat ze alle vrijheid krijgen om die taken naar hun believen uit te voeren. Dat hebben we geweten.

In de praktijk betekende dit het goedvinden dat burgers ongelijk behandeld worden. In de ene gemeente krijg je voor dezelfde kwaal wel hulp en in de andere gemeente niet. Maatwerk noemen ze dit. Ook als je geen hulp krijgt.

Woon je in Hollands Kroon en je bent volwassen maar arm dan kom je in deze gemeente in aanmerking voor een toelage van € 125, – per persoon per jaar.

Woon je honderd meter over de gemeentegrens dan krijg je niets. Schagen kent zo’n regeling niet terwijl de omstandigheden voor deze mensen hetzelfde zijn.

Voor studenten met een handicap bestaat een studietoelage. Maar deze studenten zijn voor de toelage afhankelijk van de gemeente waar ze wonen. Er zijn gemeenten die de regeling niet toepassen. Klaar ben je.

Er zijn gelukkig ook gemeenten (zoals Schagen en Hollands Kroon) die wel een toelage uitkeren maar hier zien we dat de hoogte van de toelage per gemeente verschilt.

Het kabinet is het zat. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) van Sociale Zaken gaat de hoogte van de toeslag nu dwingend opleggen. De toelage wordt overal 300 euro per maand.

Van Ark is het ook beu dat gemeenten laks zijn met het verstrekken van loonkostensubsidie aan werkgevers die arbeidsgehandicapten in dienst nemen.

Elke gemeente heeft wel weer een andere regeling en nog ingewikkelder formulieren. Werkgevers klagen steen en been. We stoppen daarmee, zegt onze dappere VVD-staatssecretaris. Ik ga de regels weer landelijk stroomlijnen.

Minister Hugo de Jonge (CDA) heeft een einde gemaakt aan de eigen bijdrage die gemeenten innen als ze een Wmo-voorziening (huishoudelijke hulp tot een scoormobiel) hebben verstrekt.  De hoogte verschilde aanzienlijk per gemeente.

Onder de patiënten was veel gemor. We stoppen daarmee: die verschillen moeten weg, besloot de CDA-minister. En dus is er voor het hele land een tarief gekomen: € 17,50 maximaal per vier weken.

Dan de jeugdzorg. Ook deze is overgeheveld naar de gemeenten. Na drie jaar trekt  kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer de conclusie dat de verwachtingen die er waren niet zijn ingelost. Ze wijst op de hausse aan problemen die er is gekomen. Nog steeds krijgen niet alle kinderen de zorg die zij nodig hebben. Tegelijkertijd klagen de gemeenten dat ze te weinig geld krijgen van het kabinet.

Het jeugdhulpsysteem dat is opgetuigd is schadelijk voor kinderen in nood. Fundamentele rechten van kinderen staan  onder druk. De Kinderombudsvrouw maakt zich zorgen: ‘Alle kinderen hebben dezelfde rechten. Het kan niet en het mag niet dat de plaats waar je woont, bepaalt of je zorg krijgt of niet.’

Op 5 juni 2019 diende Tweede Kamerlid Agema (PVV) een motie in bij de Tweede Kamer waarin de regering wordt verzocht  de meer complexere jeugdhulp (deels) terug te draaien. Naar het voorbeeld van de Kindertelefoon. Dit gebeurde omdat de gemeenten de Kindertelefoon lieten stikken.

De minister is nog niet toe aan de conclusie om betreffende taken van de gemeenten weg te halen. Maar ik denk dat dit niet lang zal duren. Van de beloofde beleidsvrijheid is weinig terechtgekomen.

Eugeen Hoekstra