Column: De moedervlek

Vanmorgen kwam er een bericht voorbij  over het controleren van moedervlekken en het belang van het in de gaten houden van zo’n vlek. Gelukkig zijn het vaak goedaardige vlekjes maar het kàn wel kwaadaardig zijn dus voorzichtigheid geboden. Het doet me terugdenken aan een gebeurtenis met m’n zoon. Ik neem jullie even mee terug in de tijd. 

Het zal zijn 17 jaar geleden zijn geweest. Ik had een moedervlek op mijn rug zitten die ik behoorlijk lelijk vond en die me ook mateloos irriteerde. Nu heb ik er wel meer die ik liever weg wil hebben maar deze was niet alleen onsierlijk maar schuurde ook steeds aan mijn bh bandje en dàt was echt ronduit vervelend en pijnlijk. Ik hou niet van snijden in mijn lijf en daarom stelde ik het bezoekje aan de huisarts steeds uit tot het moment kwam dat het vlekje een bultje begon te worden en steeds openschuurde.

Toch maar eens naar laten kijken voor de zekerheid. Ja hoor..ik kreeg een verwijsbrief en ik mocht naar de dermatoloog. Dus een paar weken later kon ik terecht in het ziekenhuis. Mijn oude lief bracht me met de auto en zoonlief (nog net geen 5 jaar oud) zat achterin. “Mam, wat gaat de dokter nou doen met jou?”, hoorde ik vanaf de achterbank. Dus ik leg hem uit dat de dokter even een moedervlek weg gaat halen en dat er verder niks bijzonders aan de hand is.

“En hòe doen ze dat dan??” “Oh..de dokter geeft mama een prikje zodat ze even niets meer voelt op dat plekje en dan snijden ze het weg, doet verder geen pijn hoor lieverd.” Op dat moment is de informatie voldoende voor hem en hij kijkt weer naar auto’s op de weg.

Hij blijft stil..ook als we met elkaar in de wachtkamer zitten. Nadat de ingreep is gedaan en ik met pleister op de rug weer de wachtkamer in kom lopen, kijken twee blauwe bezorgde ogen me aan. Hij lijkt wel wat bleekjes. Hij zegt nog steeds niet veel, pakt mijn hand en we lopen naar buiten. 

Op de terugweg kijk ik in de spiegel naar hem om even oogcontact te zoeken en zie dat hij naar me zit te kijken om vervolgens nèt te doen of dat niet zo is. Stilte..ik wend mijn blik weer af, me afvragend wat er toch in dat jongenskoppie omgaat want hij zit er bij als de Denker van Rodin. En dan opeens hoor ik hem zeggen, vanuit  het niets: “Nou mam, dan krijg ik dus nooit een broertje of zusje! Huhh?? Ik draai me verbaasd om en vraag me af waar dat nou ineens vandaan komt.

Hij kijkt serieus het zegt bijna verontwaardigd, omdat ik blijkbaar nogal verbaasd en niet begrijpend naar hem kijk: “Ja! Je hebt toch net je moedervlek weg laten snijden?? Dan kun je toch geen kinderen meer krijgen???” Duhhh.. Kinderlogica, wat heerlijk toch!

Hij heeft inderdaad geen broertje of zusje meer gekregen overigens maar dat vond ie wel okay.. “Nee joh,lekker rustig zelfs”, zei hij steevast als ik hem af en toe vroeg of hij dat niet erg vond. Overigens was mijn moedervlek goedaardig gelukkig maar mocht ik nu weer eens voor zoiets naar een dermatoloog moeten kan hìj me brengen. Meneer heeft inmiddels zelf een rijbewijs en auto waar hij het hele land mee door tuft.. Pff wat vliegt de tijd en wat zijn ze snel groot.

Deze moeder is niet alleen goed en aardig maar begint ook oud te worden.

HENNY BAKKER