Column: Corona- hoe erg moet het worden

We zijn een braaf volkje, gelukkig maar. Volgens onze premier houden we ons goed aan de regels. Nieuwe maatregelen zijn niet nodig. Tot 28 april moeten we stil blijven zitten. Van kinderen kun je dit niet verlangen. Even wel, maar niet voor lange tijd.

Daarom is het jammer, dat de scholen gesloten blijven, terwijl ze volgens de RIVM, om medische redenen, best open hadden kunnen blijven. Nu moeten leerkrachten alles uit de kast halen om de thuisblijvende kinderen goed onderwijs te kunnen geven. Dat gaat digitaal, maar scholen geven toe dat dit gebrekkig gaat en niet lang kan duren.  

Daarnaast worden aan huis lespakketten afgeleverd. Ouders, die uit nood thuis werken, krijgen er pardoes een taak bij: les geven. Maar er is geen garantie dat elke ouder dit doet. In de onderwijswereld hoor je geluiden dat, naarmate de tijd vordert, het moeilijker wordt om deze werkwijze vol te houden. Ook bestaat de vrees dat een heleboel kinderen niet worden bereikt en de slag zullen missen.

Er is begrip voor dat ouders met een cruciaal beroep hun kinderen naar school kunnen brengen. Toch vindt men dat ook andere kinderen van ouders met een ander beroep, welkom moeten zijn op school. Het gaat dan om kinderen die thuis problemen hebben omdat het er onveilig is.

De discussie gaat over het besmettingsgevaar, dat kinderen het virus kunnen hebben zonder er ziek van te zijn. Er loopt een onderzoek om dit vast te stellen. Het onderzoek moet op 5 april klaar zijn. Stel dat het resultaat gunstig is, dan zouden naar mijn mening de scholen weer open kunnen. Het is merkwaardig dat hierover niets is gezegd tijdens de persconferentie afgelopen dinsdagavond.

Veel gehandicapteninstellingen hebben de deur op slot gedaan voor bezoekers op basis van het principe “nee, tenzij.” Cliënten die hier wonen, begrijpen de maatregel niet. Sommige zorginstellingen hebben ouders de keuze gegeven: of je neemt je kind nu mee, of je kind blijft bij ons. Maar die laatste optie betekent ook “geen bezoek, twee maanden lang.” Dat is een vreselijk dilemma voor ouders.

Het probleem zou er anders uitzien als mensen preventief getest kunnen worden. Wie negatief uit de test komt kan op bezoek gaan. Een uitkomst ook voor mantelzorgers, die een verpleeghuis binnen willen om zorg te verlenen. Er wordt steeds gezegd dat het gaat om een capaciteitsprobleem waarmee de hele wereld te maken heeft.

Maar hoe kan het dan dat er in Duitsland op ruime schaal wordt getest? Het aantal doden in dit land is door het coronavirus is hierdoor aanmerkelijk minder dan in ons land. Door testen wordt de besmetting eerder vastgesteld en kan medische gezien snel worden ingegrepen.

Ziekenhuizen sturen mensen op leeftijd naar huis. Daar kunnen ze sterven in het bijzijn van hun familie. Dit is geen goed plan. De patiënt is een corona-bom en kan de familie (opnieuw) besmetten. De wijkverpleging is niet in staat  de zorg te bieden die nodig is. Er wordt geklaagd over een tekort aan personeel, beschermingsmiddelen en sedatiemiddelen.

De patiënt kan beter worden opgenomen in het verpleeghuis. Maar het verpleeghuis staat niet te popelen om stervende patiënten met een besmettelijke ziekte op te nemen. Wel patiënten die herstellende zijn en een steuntje in de rug nodig hebben. Daarom vind ik dat er grote hospices moeten komen met goede faciliteiten. Ik hoor hier zo weinig over. De ziekenhuizen in Alkmaar en Den Helder hebben kamers gereserveerd waar nabestaanden afscheid kunnen nemen van hun geliefde.  

Het ziektebeloop bij een corona-infectie is onvoorspelbaar. Er zijn voorbeelden dat oude mensen de ziekte overleven. Die mogelijkheid mag niet worden onderschat. Toch dreigt een massale schisma op basis van de leeftijd. Ouderenbonden trekken aan de bel.

Waar zorg wordt opgeschaald wordt andere zorg afgeschaald. Dit betekent dat ziekenhuizen patiënten gaan afbellen  voor een behandeling of een operatie. Artsen luiden de noodklok. Ze vrezen dat de gezondheid van patiënten wordt geschaad. Het valt op dat dit geluid weinig bijval krijgt. Pas als de pandemie voorbij is weten we hoeveel niet-coronapatiënten zijn overleden door zorgarmoede. 

We zijn trots op de professionals die in de frontlinie heilzaam werk doen. Tegelijkertijd is het best schrijnend om te zien dat degenen die door de overheid in de afgelopen jaren in de steek zijn gelaten, bezuiniging op bezuiniging, nu het grootste risico lopen en daarmee onze samenleving draaiend houden. Maar de grens is al bereikt. De zorg in Nederland is uitgehold door dezelfde politici die nu krokodillentranen huilen bij het zien van deze ellende.     

Eugeen Hoekstra