Slingers ophangen in crematorium Haringhuizen

Nee, geen ‘In dreams’ van Roy Orbison en ‘That’ll be the day van Buddy Holly uit het luister-repertoire van de overledene, maar Claudia de Breij om iemand die jong was in de jaren zestig te herdenken. De muziek was meer de keuze van de nabestaanden dan dat deze recht deed aan wat de overledene mooi vond. Blijkbaar had hij dat niet opgeschreven.

Tussen de muziekstukken door waren er toespraken van familieleden van de overledene. De uitvaartbegeleidster las een door een familielid geschreven rede voor. Toen een ander familielid zelf een eigenhandig geschreven stukje voorlas applaudisseerde er een klein deel van het publiek. Alsof er een stukje theater werd opgevoerd werd er geklapt voor de prestatie van het familielid. Twee andere familieleden ontvingen ook een, zij het niet daverend, applaus.

Dat had ik nog nooit meegemaakt en ik vond het eigenlijk ongepast om te klappen tijdens een crematieplechtigheid. Zo lijkt alle aandacht uit te gaan naar de verrichtingen van de sprekers. Ik klapte dan ook niet mee. Zo’n plechtigheid is toch geen theater? Hoewel, er wordt natuurlijk wel op dramatische wijze afscheid genomen van een aardbewoner die het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. Op een theatrale manier  wordt afscheid genomen van een dierbare die je nooit meer terugziet. Het applaus was voor mij een merkwaardige gewaarwording.

Ik herinner me nog wel dat Pim Fortuyn een applaus kreeg toen hij in zijn kist langs een menigte van bewonderaars reed. Ook de slachtoffers van MH17 kregen applaus. Maar dat is iets heel anders dan klappen voor sprekers tijdens een uitvaartceremonie.

De vraag rees bij mij of het tegenwoordig normaal is om voor sprekers te applaudisseren. Het lijkt steeds meer gedaan te worden. ‘Dat applaudisseren is een uiting van het vieren van het leven,’ las ik ergens. Misschien zit daar toch een kern van waarheid in. Waarom moet je altijd droevig en ingetogen zijn tijdens zo’n plechtigheid? Misschien moet je wel heel vrolijke muziek laten draaien en de aanwezigen vragen om een dansje te doen of in polonaise door de zaal te lopen onder de vrolijke klanken van een carnavalskraker van André van Duin zoals bijvoorbeeld ‘Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent,’ en er zo een feest van maken. Vier het leven nu het nog kan, zullen we maar zeggen. Want dood gaan we allemaal. Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. En dat kan natuurlijk ook in de zaal van het crematorium…