Petten raakt verrommeld

Petten is nog lang niet af. Althans in de ogen van bestuurders met stadse allures. Ver weg van de kustplaats zitten ze te broeden op plannen om het Plein 1945 het elan te geven dat past bij een Noordzee badplaats met de gelijkenis van Callantsoog of Bergen. Er is al het nodige gedaan op het plein. Er staat een geraamte van een schip en je ziet water sijpelen over basalt waarmee het plein is bekleed en blijkbaar ons moet herinneren aan de tijd dat er strekdammen te zien waren waar vogels en andere dieren hun voedsel haalden, totdat er vijfendertig miljoen kuub zand overheen werd gestort: dag vogels, dag vissen, dag zeewier.

Je waant je in niemandsland op het plein. Ik zoek naar een informatiebord waar ik verheldering kan krijgen over dat geraamte en dat gulpende water, maar ik vind hem niet.

De Palen dan in zee? Vertellen die meer? Laten ze zo de herinneringen leven aan de overstroming die Petten honderden jaren geleden trof en het hele dorp verslond? Ik denk van wel. Petten is pas mooi als je op het strand staat en om je heen kijkt en dat je dan opvalt het fantastische uitzicht en het geluid van de branding. Ze brengen je bijkans in hemelse sferen. Geen stedelijk gedoe van de Koopman maar de serene rust van de Dominee die je bedaart en klein maakt als een kind dat met bewondering naar een schelp kijkt.

Ik ben weer thuis en op mijn bureau ligt de ingezonden brief van Antoinette Snip van een tijdje geleden. Ik heb hem uit de krant geknipt en lees hoe zij hecht aan de rust en de eenvoud van het dorp: de karakteristieken van Petten. ‘’Wie van reuring houdt gaat naar Callantsoog of Schagen,” schrijft ze. Ze schrijft ook “Hoe kan het nu dat er 0,7 miljoen euro uit de algemene reserve is gehaald voor het opknappen van het Plein 1945, maar dat er geen geld is om weggehaalde speeltoestellen uit de Pettemer speeltuinen te vervangen en hoe kan het dat de subsidies van de Pettemer sportvereniging onder druk staan?” Heeft ze geen gelijk? Ze ziet het karakter van het dorp verschieten door plannen die gemaakt worden in het verre Schagen waar de Koopman regeert en de Dominee het zwijgen wordt opgelegd. De almachtige structuurvisie heeft het laatste woord.

Nu is er een plan voor 12 woningen aan de noordzijde van Plein 1945 waar nu ontsierende borden staan. Onder die woningen komen winkels en een horeca-vestiging. Het bouwwerk oogt modern door zijn vormgeving met balkonnetjes, de onderrand is wit en de daken rood. Niets op aan te merken, maar de vraag is natuurlijk past dit uitbundige bouwwerk in een omgeving waar de eenvoud en ingetogenheid de bestaande bebouwing bepalen. 

Het gemeentebestuur zou graag willen dat de eigenaren van die woningen de witkwast ter hand nemen en hun panden wit schilderen. Maar wit past niet bij een kustplaats waar de geschiedenis van de kwade zee voor eeuwig een stempel drukt op het zielenleven van zijn inwoners. De meneren uit het verre Schagen begrijpen dit niet. Zij buigen hun knieën voor projectontwikkelaars die Petten een rijke toekomst beloven. Zij in Schagen zien zich gesterkt door adepten die in Petten wonen maar er niet zijn geboren. De linzensoep wordt gretig opgediend.    

Eugeen Hoekstra