Meedoen

Iedereen moet meedoen. Dit zei politiek Den Haag een paar jaar geleden. En als Den Haag dit roept moeten de 442 gemeenten in Nederland dit nazeggen. Want zo gaat het in dit land. Den Haag beslist wat de gemeenten moeten doen voor hun bevolking. Met als gevolg dat er 442 beleidsnota’s worden geschreven over hetzelfde thema. Wat een geldverspilling zult u zeggen. Immers bijna iedereen doet mee in dit land. Miljoenen burgers doen mee aan het arbeidsproces. Miljoenen doen aan vrijwilligerswerk. Nederland is het land dat de meeste vrijwilligers telt in de wereld. Waarom die oproep?

De reden is dat anders ons de geranium rest: het spookbeeld van de 21e eeuw. Dat men er achter die plant komt te zitten. Maar wat is er mis met de geranium. Het is een mooie bloeiende plant die in menige woning voorkomt. Daar achter zitten is geen straf met de krant, de radio, de televisie en het internet in handbereik. De meeste contacten ontstaan tegenwoordig via het internet. Je hoeft de deur er niet vooruit.

Feit is dat het verplichte meedoen een treitercampagne is van de overheid. Deze heeft mensen op het oog die niet voor het geluk geboren zijn en een beroep moeten doen op de sociale zekerheid of de zorg. Zij zijn op leeftijd en zonder werk. Of ziek of gehandicapt.  Voor hen geldt de mantra meedoen, meedoen en nog eens meedoen. De gemeente kijkt niet wat iemand niet kan maar wat hij wel kan. Hoe redelijk dit ook klinkt, de praktijk is veel weerbarstiger. Kijk naar de werkloze vijftiger waar geen werkgever op zit te wachten. Of de man of vrouw met een handicap. Nauwelijks een werkgever die zo iemand in dienst wil nemen. Intussen worden ook de sociale werkplaatsen ontmanteld. En geld voor reïntegratie verdampt door bezuinigingen van het Rijk.

Ook de gemeente Schagen doet hard mee aan de onzin van meedoen. Hier heet het participatie. Zo wil de gemeente vrijwilligerswerk min of meer verplicht stellen waardoor het geen vrijwilligerswerk meer is. Of betaald werk laten doen dat geen enkel perspectief biedt. Het soort werk doet er niet toe, als je maar wat doet lijkt het wel. Op deze manier trekt de gemeente het meedoen in het belachelijke.

Wat telt is de kwaliteit van leven. Het gaat erom dat burgers ondanks hun beperkingen en ziekte kunnen zeggen dat zij het leven de moeite waard vinden. Dat ze voldoende inkomen hebben voor een goed leven, zich niet vervelen, zelf beslissen kunnen over belangrijke zaken, zich veilig voelen en geaccepteerd weten door de buurt. Participatie kan helpen maar is geen doel op zich zelf. 

Eugeen Hoekstra