Mantelzorgers

Vorige week was er een bijeenkomst over de mantelzorg in Schagen. Het werd een aangename en informatieve middag. Minder uit de verf kwam het taboe dat rust op mantelzorgweigeraars. Zij die het niet kunnen aanzien dat hun gezinslid (echtgenoot of kind) ziek of gehandicapt is geworden en niet in staat zijn te helpen. Zij proberen het maar lopen vast. Geestelijk kunnen ze het niet aan. Dan is er een groep mensen die kiest voor de baan en carrière boven mantelzorg omdat ze vrezen dat mantelzorg hun carrière in de weg staat. Beide groepen maken kans met een scheef oog te worden aangekeken. Zij voldoen niet aan de verwachting dat zij gewoon moeten helpen. Spijtig of niet.  De huwelijkse staat brengt met zich mee dat je ook in slechte dagen er voor de partner moet zijn. Dit mag zo zijn, maar de vraag is of dit onder alle omstandigheden verstandig is. Het heilig moeten kan verkeerd uitpakken. Zeker als de ziekte lang duurt, kunnen spanningen ontstaan waardoor het voor beide partners geen prettig leven meer is. Gevolg is een scheiding.

Bij de indicatiestelling wordt altijd van uitgegaan dat de partner helpt. Of hij dit wil of niet. Dit wordt gebruikelijke zorg genoemd. Waarom die dwang? Ik denk dat het voortvloeit uit het begrip naastenliefde dat door het calvinisme nog  eens scherp is neergezet. Maar ik verdenk de overheid ervan dat hij er misbruik van maakt. Onder de mom van eigen verantwoordelijkheid worden mensen geplaatst voor onmogelijke situaties. Je moet van de overheid langer  en harder werken en je moet voor iedereen gaan zorgen omdat diezelfde overheid de professionele zorg minimaliseert. 

Mantelzorg wordt verondersteld gratis te zijn. De overheid is er blij mee want het scheelt dure professionele hulp. Intussen wordt de druk op mantelzorgers steeds groter. Ze moeten meer doen in minder tijd. Het betaalde werk komt in de verdrukking. Van werkgevers wordt gevraagd coulant om te gaan met verzoeken om verlof. Maar op deze manier wordt het probleem afgewenteld op de werkgever. Doordat de overheid bezuinigt op de professionele zorg is meer mantelzorg nodig en moet de werknemer aankloppen bij de werkgever voor toegestaan verzuim. Door dit laatste te vragen verspeelt de werknemer onherroepelijk zijn carrièrekansen. Dit is niet goed.

Nederland ziet door de vergrijzing de beroepsbevolking dalen. Straks is het echt alle hands aan dek. De goed opgeleide man of vrouw die kiest voor de veelbelovende carrière moet ontheffing krijgen van de zorgplicht. Al deze mensen zijn  hard nodig voor de Nederlandse economie en onze welvaart. De overheid moet dan zijn hypocrisie opgeven en zorgen dat de partner of kind van de hardwerkende man of vrouw de noodzakelijke krijgt. Want wat de overheid nu doet is van twee walletjes eten.

Gemeenten en mantelzorgorganisaties doen er alles aan om de mantelzorger een riem onder het hart te steken, maar in feite zijn het meelopers van  de doorgedraaide regering in Den Haag die de professionele zorg een hak wil zetten. Ik zeg: professionele zorg waar het moet, mantelzorg waar het  kan. En niet andersom zoals het nu gaat.          

Eugeen Hoekstra