Daar word ik niet vrolijk van!

In het televisieprogramma De Smaakpolitie nam  Rob Geus vijftien jaar lang wekelijks  een kijkje in de keukens van Nederlandse horeca. Hoe was het gesteld met de hygiëne? Meestal niet goed. De restaurants waren immers vooraf geselecteerd door een hard werkende redactie. En als alles tiptop in orde is, levert dat uiteraard geen spraakmakende televisie op.

Na jarenlang de meest smerige plekken te hebben bezocht gooit Rob de handdoek in de ring. Zijn witte jas en afkeurende blik laat hij achter zich. De hygiënekenner is zijn eigen restaurant begonnen. Waar hij waarschijnlijk met swifferdoekjes aan zijn voeten door de toko schaatst. Fijn voor die man!

Behalve een goede hygiëne vind ik het minstens zo belangrijk dat er goed gekookt wordt in een restaurant. En wat te denken van sfeer, een aardige gastheer- en vrouw en een mooie locatie. We hebben nogal wat te kiezen en waarin onderscheidt het ene etablissement zich van het andere.

Met mijn buurvrouw stap ik een keer per week op de mountainbike. Meestal praten we over eten. Want daar houden we allebei van. Taartjes, chocolade. Waar halen we de lekkerste spullen? En ondertussen flink peddelen. Wat heb jij gisteravond gegeten? Ongezond. Want ja, we gingen vandaag toch fietsen. Ondertussen bedenken we waar we een pitstop gaan maken. Waar schenken ze lekkere cappuccino? Triviale zaken. Daar zijn we ons van bewust. Naast deze oppervlakkigheid kunnen we met onze blik naar voren ook diepgaande gesprekken voeren over onderwerpen die er wezenlijk toe doen. Terug naar de koffie.

In Callantsoog heb je aan het dorpsplein een restaurant die geweldige koffie schenkt. Je krijgt er een likeurtje met slagroom bij. Gewoon, service. Zo doen ze dat in Callantsoog. Een keer maakten we de fout een taartje bij de koffie te bestellen. Het was heerlijk. En machtig. En de suikers zakten linea recta in onze benen, die ons nog thuis moesten brengen. Dat doen we niet meer. Het moet natuurlijk wel een beetje sportief blijven.

Onze laatste ’tocht’ ging de andere kant op, naar Kolhorn. En dan een pauze aan de dijk, dachten wij. Helaas het ene restaurant, aan de weg, was gesloten. Maar aan de overkant, onderaan de dijk, zagen we nog een mooie stek. Dus hup, remmend lieten we ons naar beneden glijden en al babbelend, waarschijnlijk over eten, zetten we onze fiets neer.

De deur zwiepte open. Een flinke vrouw wijst kordaat naar rechts. “Dames! Jullie mogen jullie fietsen dáár neerzetten. In de fietsenstalling. Want die fietsen zo tegen de lak zetten, daar word ik natuurlijk niet vrolijk van!” Net zo kordaat als haar opmerking stapten wij weer op onze stalen rossen. Of het nou wel of geen sticker op de deur heeft van Rob Geus, ‘de keus van Rob Geus’, qua gastvrijheid gaat wat ons betreft het duimpje naar beneden.

SANNE DE WEGER