Column: Writersblock

Ik schrijf af en toe stukjes over wat me bezighoudt op social media. Voor mij een mooie manier om te relativeren, overdenken en mijn gedachte weer los te laten nadien. Blijkbaar is wat ik schrijf, heel herkenbaar voor de meelezers.

Zonder mezelf de zogenoemde veer in de kont te steken..ik krijg hele leuke spontane reacties van mijn Faccebook vrienden. Doet me goed, al is het alleen al om in deze bizarre tijd in ons aller leven, wat vreugde te kunnen geven en om mensen te raken op een positieve manier. Ik ben geen schrijfster en pretendeer zeker geen columniste te zijn, kortom.. ik doe maar wat.. Dus ik was enigszins verbaasd toen ik gevraagd werd om een maandelijkse column te gaan schrijven voor Noordkop Centraal. “Ik voel me vereerd hoor en leuk om weer op het oude nest te zijn, maar jeetje ik ben geen schrijfster, zitten de luisteraars hier wel op te wachten?”, stamelde ik.

“Doe gewoon lekker wat je op Facebook doet en wees jezelf ik heb er alle vertrouwen in”, zei ons allen bekende Ed van Oerle. “Nou…vooruit dan maar… ik doe het gewoon”, zei ik stoer. Tja……en toen gebeurde er iets in het koppetje van Bakker.

Want vanaf het moment dat ik het beloofd had, twee maanden geleden, sloeg toch een stukje onzekerheid toe. Stukkies spontaan opschrijven, ondoordacht op je Facebookpagina is toch even anders dan iets op papier zetten voor een radiozender met zoveel luisteraars. Ik bedoel zitten jullie te wachten op mijn  ervaringen die ik regelmatig beleef door mijn longcovid waar ik nu inmiddels vijf maanden mee moet dealen?

Zal ik schrijven over mijn tijd als vrijwillige kleuter/knuffel juf op school? Kleine kleuters zorgen altijd voor puurheid, plezier en leuke anekdotes niet waar? Maar ja, inmiddels zit ik al jaren thuis dus dat is wel erg diep graven in mijn hersenpannetje. Ik kán natuurlijk schrijven over het feit dat ik al aardig in verval begin te raken door de overgang. Mijn irritante opvliegers, de uitgezakte oogleden, de opgedroogde eierstokken die ècht niet meer kunnen rammelen, de oh zo vele rimpels die niet alleen door het lachen komen.

Maar zitten jullie daar op te wachten? Ik kan jullie vertellen over Puk. In coronatijd besloot ik wat te gaan tekenen en daar ontstond Puk, een klein eigenzinnig meisje op papier die maar één doel heeft in het leven: plezier maken en liefde verspreiden. Er komt een boek van haar uit maar zolang dat er nog niet is, ook een onderwerp voor later lijkt mij.

Ik zou kunnen schrijven over mijn ervaringen met mijn zoonlief en zijn vriendin, beiden 21 maar die houden er helemáál niet van als ik ze teveel benoem, zelfs niet op Facebook (zo jammer, leuke inspiratiebron) dus jullie begrijpen dat ik geen punten scoor bij ze als ik hier op deze zender dan wèl los ga over ze. Er lopen hier in huis drie katten waarvan wij de toestemming hebben om bij ze te mogen wonen. Lilo, Stich en Dolfje Dondersteen. Dát zou een onderwerp kunnen zijn, ik neem het mee in de overweging. Nou, jullie snappen het. Nog voor ik ook maar één column had gemaakt kreeg ik al spontaan een writersblock. In mijn hoofd gebeurde van alles maar nog geen woord op papier. Ik ook met mijn grote mond. Met mijn ‘dat doe ik wel even’. Slapeloze nachten, klotsende oksels van het zweet. Ik wil het gewoon te goed doen! Kijk en dát is nu juist niet de bedoeling. Die tijd heb ik tenslotte achter me gelaten. Het hoeft niet meer perfect te zijn. Er is tenslotte geen bal aan perfectie. Het heeft jaren geduurd voordat ik door kreeg dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, met al mijn eigenaardigheden. Geloof me dat leeft prettig joh!!

Ik zou zeggen: probeer het ook eens. Juist doordat ik niet meer zo nadenk en gewoon lekker mijn gevoel volg, werd ik door deze zender benaderd. Ik hou me op social media niet meer bezig met wat anderen van me denken. Dus waarom hier ook niet? Weet je wat? Ik zie het wel wat er de volgende keer spontaan uit mijn pen verschijnt.

Leuk met jullie kennis te maken lieve luisteraars. Wordt vervolgd.

Leef in liefde, liefs Henny