Column: Schagen behandelt inwoner erg unfair

Omgekeerde wereld of niet soms? Het is meestal de gemeente die dwangsommen oplegt aan burgers en buitenlui als zij geen gevolg geven aan besluiten van de gemeente. Dit geval is anders. Hier gaat het om een inwoner die een woning wil bouwen op  een stuk grond met een andere bestemming. De aanvrager verzoekt de gemeente aan het stuk grond een woonbestemming toe te kennen.  Lees en huiver.

Op 20 november 2019 dient de bewuste persoon een aanvraag in bij de gemeente voor een omgevingsvergunning. Op 26 november stuurt de gemeente een ontvangstbevestiging. Daarin staat dat de gemeente vóór 20 mei 2020 een besluit zal nemen.

Nu komt het: op 3 april 2020 schrijft de gemeente dat de onderbouwing moet worden aangepast. Er wordt geen nadere termijn gesteld. De aanvrager zorgt voor de aanpassing en deze komt op 16 april 2020 bij de gemeente aan. Je zou zeggen nu kan de gemeente het besluit nemen over de aanvraag.

Op 28 mei 2020 schrijft de gemeente dat het geluidsonderzoek in orde is. Op 10 juni 2020 stuurt de aanvrager de onderbouwing naar de gemeente. Nu moet het vast goedkomen. Maar nee, de aanvrager krijgt op 10 september 2020 weer een brief van de gemeente waarin wordt gevraagd om een bewijs van participatie met de omwonenden.

Hiervoor krijgt de aanvrager vier weken de tijd. Het leveren van een echt bewijs hoeft niet. De aanvrager moet slechts verklaren dat hij gesproken heeft met de omwonenden over zijn plan. Maar door die brieven van de gemeente is de datum van 20 mei 2020 dik en vet overschreden.

De advocaat van de aanvrager stuurt de gemeente een ingebrekestelling. De gemeente moet nu uiterlijk op 25 september 2020 een beslissing nemen anders kan de aanvrager een dwangsom opleggen aan de gemeente. Hoe zit dit precies? Kan een burger de gemeente een dwangsom opleggen?

Is dit zo? Ja zeker. Er gelden beslistermijnen voor de overheid. De gemeente moet binnen een vastgestelde periode een beslissing nemen. Uitstel van zes weken is toegestaan. Als deze om is en de gemeente heeft geen besluit genomen, dan heeft de burger recht op een dwangsom. De burger moet de gemeente wel in gebreke stellen. Terug naar dit verhaal: de gemeente moet uiterlijk 25 september 2020 een inhoudelijke beslissing nemen over de aanvraag.

De gemeente probeert onder de dreiging van de dwangsom uit te komen door op 15 september de aanvrager schriftelijk te melden dat de termijn om het participatiebewijs aan te leveren is verkort naar één week. Machtsmisbruik kun je dit noemen het manipuleren met de termijnen.

Want op 23 september 2020 besluit de gemeente de behandeling van de aanvraag buiten behandeling te stellen. Zo denkt de gemeente op deze manier aan het betalen  van een dwangsom te kunnen ontkomen. De aanvrager moet waarschijnlijk witheet zijn geworden omdat dit geen manier van doen is.

Hij stuurt op 29 oktober 2020 een bezwaarschrift tegen dit besluit naar de gemeente. Pas op 25 februari 2021 komt de gemeente weer in de lucht over deze kwestie. Ze geeft aan dat ze bereid is het besluit van ingebrekestelling in te trekken. De gemeente erkent dat ze fout zit en is bereid een dwangsom te betalen. Deze komt neer op een kniebuiging van € 1442,-. 

Hoe lang heeft de behandeling van de aanvraag intussen geduurd? Van 20 november 2019 tot 1 maart 2021. Maar dit betekent niet dat de aanvrager de vergunning heeft gekregen. Zijn aanvraag wordt opnieuw bekeken. Voor de aanvraag heeft hij leges moeten betalen. Nu de aanvraag weer in behandeling is genomen moet hij weer leges betalen. Hoe moedeloos moet de aanvrager zich nu niet voelen?! Het goede nieuws is, dat als de gemeente de aanvraag afwijst, hij hiertegen in beroep kan gaan. Het staat er echt.

De gemeente Schagen schermt altijd met de boodschap dat ze het geluk voor haar inwoners nastreeft. Er zijn genoeg voorbeelden te noemen waaruit het tegendeel blijkt.  

Eugeen Hoekstra