Column: KiKa versus Tata

Nee, Tata en KiKa zijn geen namen die aan een schattige tweeling zijn gegeven en toch hebben deze twee wel met elkaar te maken. De één veroorzaakt kanker en de ander bestrijdt kanker bij kinderen. De laatste is dus een goed doel. De eerste niet.

Om een ziekte te bestrijden is geld nodig. Geld dat wordt besteed aan research en het ontwikkelen van remedies, bijvoorbeeld medicijnen. Een deel van het geld gaat naar salarissen. Dat is helemaal niet raar. Maar sommige bestuurders van zo’n goed doel krijgen een wel heel riant salaris. Voor zo’n goed doel wordt op verschillende manieren geld ingezameld. Ook deur aan deur. Zoals kortgeleden.

Er wordt aangebeld en ik doe de deur open. Net als vorig jaar staan er twee jongens van ongeveer achttien jaar voor de deur. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Eén van de jongens zegt net als vorig jaar op enthousiaste toon: ‘Hoe gaat het met u meneer?’ De jongens hebben beide een oranje sweater aan met ‘KiKa’ erop. ‘Ik zie het al. Jullie zijn van KiKa. Maar ik geef nooit aan de deur,’ laat ik de jongens weten, die het echter niet zo gauw opgeven. ‘Maar we verkopen loten’, zegt de jongen. ‘Nogmaals, ik koop niet aan de deur, dus ook geen loten. Zelfs niet als ze van Kika zijn’. De jongens blijven wat staan drentelen voor de deur en weten niet hoe ze moeten reageren. Het lijkt voor de jongens een vanzelfsprekendheid dat er aan de deur gegeven wordt. Wie is er nu tegen KiKa? Wie is er nu tegen het bestrijden van kinderkanker? Ik in ieder geval niet maar dat is nog geen voldoende reden om te doneren aan de deur.

Ditmaal begin ik tegen de jonge colporteurs niet over het hoge salaris van hun directeur, maar herhaal voor de derde keer dat ik niet koop aan de deur. Dan houden ze het toch maar voor gezien.

Toen ik vorig jaar over de fondsenwerving van Kika schreef en met name over het zeer hoge salaris van de directeur, kreeg ik een bijzonder vreemde reactie van een plastisch chirurg ergens uit het oosten van het land. Blijkbaar een vriendje van de KiKa-directeur want hij nam het vierkant voor hem op en gebruikte daarbij taal waar de honden geen brood van lusten. Van een plastisch chirurg met drie (!) academische titels verwachtte ik niet zo’n laag-bij-de-grondse scheldpartij.

Hopelijk is hij wat voorzichtiger met zijn scalpel als hij snijdt in de gezichtjes van jonge dames die er nog jonger uit willen zien. Een zoektochtje op internet wees echter uit dat hij handelingen verrichtte waar hij niet toe bevoegd is. Misschien komt hij eerdaags in het nieuws vanwege een schorsing uit het BIG-register. Het zou me niet verbazen.

Het niet geven van geld aan de deur gaat me voornamelijk om de zakkenvullerij van de goede-doelen directeuren. Vaak bekruipt me het gevoel dat een goed doel voornamelijk is opgericht om een directeur een riant inkomen te verschaffen. De meesten van hen zitten dan ook ruim boven de ton aan inkomen en kunnen er ‘goed’ van leven.

Frits Hirschstein, de KiKa directeur, verdiende in 2020 € 133.000. Het jaar ervoor zelfs € 141.000, inclusief een eindejaarsuitkering van bijna € 10.000. Dat is beslist geen kattenpis en bijna vier keer modaal. Vorig jaar is een ander het gaan doen die ongeveer € 120.000 per jaar opstrijkt. Maar zij doet het nu samen met een financieel directeur die ongeveer € 106.000 per jaar krijgt. Kika is niet erg zuinig met de salarissen voor hun Bobo’s zullen we maar zeggen. De jongens aan de deur die het voor ze moeten ophalen zullen het echter met veel minder moeten doen.

Op televisie zie je veel dure reclames voorbij komen voor goede doelen. Gelikte filmpjes waarin zielige hondjes, paarden of leeuwen figureren. Of ondervoede baby’s uit een Afrikaans land. Met onze hulp kunnen ze een beter leven krijgen. Onze financiële hulp is bittere noodzaak. Voor drie euro per maand redt je een leven. Bijvoorbeeld bij Save the Children waarvan directeur Pim Kraan jaarlijks € 140.000 incasseert. Maar, is te lezen op de website, het is ruim onder de norm. Geven Frits en Pim met hun hoge salarissen niet een verkeerd signaal?

Voor zeven euro krijgt een straathond weer een liefdevol thuis. Al die advertenties roepen ons op om geld te geven. Geld als ultieme oplossing voor alle wereldproblemen. Geld als middel om alle leed uit de wereld te helpen. Geld voor Oekraïne en de Palestijnen.

Maar is het geld niet eerder de oorzaak van veel leed? Geld wakkert immers onze hebzucht en consumptiedrang aan en dat betekent meer vervuiling. En meer vervuiling betekent meer kinderkanker. Bijvoorbeeld in IJmuiden waar Tata Steel kankerverwekkende stoffen de lucht in blaast. Het is een feit dat mensen die daar wonen verhoudingsgewijs meer kans op het krijgen van kanker hebben. Dus ook de kinderen. Laat  KiKa daar onderzoek naar doen? Voorkomen is namelijk beter dan genezen. KiKa versus Tata…