Column: Beemsterboer tart bezwaarmakers

Gedeputeerde Jelle Beemsterboer wil bezwaarmakers aanpakken. Zo moet de bouw van woningen sneller gaan. Hij ziet ook wel dat iedereen die betrokken is bij woningbouw er hard aan trekt, maar het gaat niet hard genoeg. Dat is jammer voor de voorbeelden die hij noemt zoals het jonge gezin dat nog niet samen kan gaan wonen en de gescheiden ouder met kinderen die geen huis kan vinden. Schrijnende voorbeelden dat wel, maar Beemsterboer slaagt er niet in om deze mensen te helpen.

Hij stond aan de wieg van het woningbouwplan De Tramhalte, waar spoedzoekers (personen die een acute woningbehoefte hebben en nergens terecht kunnen) hier tijdelijk kunnen bivakkeren totdat ze een permanente woning hebben gevonden. Van dit plan is niets terecht gekomen. Het predicaat spoedzoekers is er snel van af gehaald. In plaats hiervan is een vage spoedzoekersregeling opgetuigd voor 44 spoedzoekers woningen, die buiten de publiciteit wordt gehouden.

In plaats van de problemen zien op te lossen bij de gemeenten die zorgen voor de vertraging, zet Beemsterboer het mes in de bezwaarprocedures. Die moeten korter. Hij zegt te begrijpen dat omwonenden ook bezwaar kunnen hebben tegen woningbouw, maar hun belang moet wijken voor het belang om de woningnood op te lossen.

Woningzoekenden zijn niet gediend met het belang van bezwaarmakers die hun recht willen zoeken. Tijd die woningzoekenden eigenlijk niet hebben. Hij  hoopt dat bezwaarmakers zich ook inleven in woningzoekenden voordat ze besluiten al dan niet naar de rechter te stappen. Dit mag niet afdoen aan het democratisch recht van burgers om zich te mogen verzetten tegen besluiten van overheden.

Natuurlijk, er zijn ook bezwaarmakers die van bezwaar maken een sport maken alleen om de overheid dwars te zitten. Maar dat is een minderheid.

Beemsterboer gooit olie op het vuur door te pleiten voor een gezamenlijk optreden van het Rijk en gemeente als 1 overheid. Een staaltje machtsvertoon waar de burger niet tegen op kan. De burger staat sowieso met 2-0 achter als hij het wil opnemen tegen de almacht van de overheid.

Beemsterboer pleit ook voor het gelijktijdig doorlopen van verschillende vergunningstrajecten. Voordeel hiervan is dat woningen jaren eerder worden gebouwd dan nu het geval is. Voor bezwaarmakers betekent dit voorstel dat ze minder mogelijkheden hebben om bezwaar te maken en belanden snel bij de Raad van  State, die op een toevloed van zaken niet zit te wachten. De gedeputeerde noemt zelf ook een bezwaar, want het gelijktijdig verlopen van vergunningstrajecten betekent dat alle risico’s in één keer genomen worden. Als 1 van de parallelle vergunningstrajecten vastloopt, kan dit gevolgen hebben voor het hele project. Projectontwikkelaars zitten hierop niet te wachten.

Beemsterboer weet dat de meeste winst te halen is bij de gemeente zelf want de prop zit aan de voorkant: de vergunningsprocedures op het gemeentehuis duren te lang. Volgens de Omgevingswet mag de gemeente er acht weken overdoen. Zie dit te bereiken zou ik zeggen richting de gedeputeerde voordat de oplossing wordt gezicht in het beknotten van de uitoefening van het recht van burgers om bezwaar te maken. De Omgevingswet tamboereert op participatie door omwonenden, maar de nieuwe wet heeft de formele positie van de burgers niet veranderd.

Veel beter is dat gemeente en haar inwoners gezamenlijk optrekken als er plannen zijn de leefomgeving te veranderen door woningbouw. Dit scheelt veel bezwaren. Helaas gebeurt dit te weinig. Verkeerd is ook dat de gemeente vindt dat de projectontwikkelaar moet praten met omwonenden over zijn bouwplan. Dit is de omgekeerde wereld. Helaas gaat de Omgevingswet er toch in mee. Participatie is een aanvraagvereiste voor de omgevingsvergunning, maar onvoldoende participatie is geen grond om de vergunning te weigeren. Leve Nederland!

Eugeen Hoekstra