Column: Het einde

Vijf jaar was ik. En net als mijn grote zussen ging ik op handbal. Zo ging dat nu eenmaal toen. Jongens gingen op voetbal, meisjes op handbal. Was je katholiek werd je lid van SRC. Was je dat niet, speelde je in het geel bij Schagen.

Mijn eerste stappen op het handbalveld kan ik me nog goed herinneren. Het was tijdens een toernooi op gras in Oudesluis. Dolgelukkig paradeerde ik in mijn groene shirt over het veld. Geen idee wat ik moest doen, maar dat maakte niet uit. Ik hoorde bij een team en dat voelde goed.

Het bleek echter niet echt mijn ding, dat gooien en dat vangen. Ik werd dus op doel gezet. En dat was de juiste keus. Beetje coachen, niet te veel rennen en de held zijn als je een bal stopt. Helemaal in mijn straatje. Ik was verkocht.

Handbal. Mijn sport. Een tof spel. Mooi ook, wel hard. Durf, karakter, behendigheid, slimheid, balgevoel, conditie. Het komt allemaal om de hoek kijken. Als je in het veld staat tenminste. Op doel is het gewoon een kwestie van de bal goed volgen en zodra je die op je af ziet komen zorgen dat je hand of been deze uit het doel houdt. Of desnoods met je hoofd, maakt niet uit hoe als je maar blijft staan.

‘Handbal is oorlog’, zei een vriendin van mij ooit. Een voormalig paardenmeisje die nog nooit een bal van dichtbij had gezien. En ze had gelijk. Je maakt geen vrienden op het handbalveld. De tegenstanders zijn per definitie stom, gemeen en onsportief. Om na de wedstrijd, zoals dat bij tennis gebeurt, samen iets te gaan drinken? Nog in geen honderd jaar.

Vrienden maak je wel in je team. In mijn geval vriendinnen voor het leven. De afgelopen jaren hebben we met 14 meiden een strak team gevormd. De wekelijkse wedstrijd was er om naar uit te kijken.

Iedereen had haar eigen rol. De een was snel, zonder scorend vermogen. De ander pikje de nodige goaltjes mee en liep wellicht in een iets trager tempo. De een was altijd goed voor een geel kaartje en twee minuten, de ander floreerde in schwalbes. De een nam het allemaal niet zo serieus, de ander speelde of haar leven ervan af hing.

Allemaal andere karakters met één ding gemeen, we vinden dat spelletje zo ongelooflijk leuk, zijn altijd bloedfanatiek en gaan altijd tot het gaatje. Verliezen? Dat komt door de scheids. Kunnen we niets aan doen. Punt.

Handbal. Ik zal het zo gaan missen. Want na vijfendertig jaar ben ik gestopt. Zijn we gestopt. ‘Schagen Dames recreanten 1’ heeft haar laatste wedstrijd gespeeld. Het einde was daar vorige week.

Volgens mijn kinderen terecht dat ik ga stoppen. Elke week kreeg ik de opdracht mee er max 12 door te laten. Het afgelopen seizoen is dat geen enkele gelukt. Aan de ontbijttafel moest ik telkens melden dat het er helaas 20+ waren geweest die ik had doorgelaten. Uiteraard tot grote hilariteit van de heren.

En ik geef ze gelijk. Ik word nu eenmaal een dagje ouder en mis soms welllicht wat scherpte. Soms. Echt. Maar het spelletje is zo fijn. Niet de blauwe plekken in de vorm van een bal op mijn benen, de ballen tegen mijn hoofd, maar gewoon het handballen. Eén uur per week knop om en als een dolle dat doel verdedigen, ik heb er al die jaren zo van genoten.

Gelukkig hoef ik de meiden niet te missen. Het team blijft namelijk. We gaan een andere invulling zoeken voor die ene avond in de week. Al zal kegelen, kantklossen, darten of yoga het niet halen bij handbal. Dat is en blijft toch de mooiste sport. Handbal is simpelweg het einde 😉

MARJOLEIN DEUTEKOM